De Tweede Ronde. Jaargang 27

[p. 72]

De boerin van Surch^*
Ard Posthuma

De vrouw staat in de staldeur met
Haar zwarte kabotseken aan,
De zee klotst voort, geen populier
Ziet ze aan de einder staan.

Ze zuigt stil aan haar sigaret,
Het koevolk oote boeit;
Dan maakt haar peuk een stokroos die
Langs het plafond ontbloeit.

Ze denkt: mijn God, wat moet ik in
Dit troosteloze oord?
Groots en meeslepend is dit niet
En de boer, hij snurkt maar voort.

Veel liever woonde ik in Leyden
Op het Rapenburg,
Daar is het niet zo'n dooie boel
Als hier bij ons in Surch.

Als kind in 't huis mijns vaders
Was ik minder traag en sloom
En mooi was 't blauwer wordend licht
In de appelboom.

* Surch = Friese benaming voor Zurich, plaatsje aan de afsluitdijk; het gedicht is een ironische hommage aan de Friese dichter Obe Postma

[p. 73]

 

In papa's tuin stond een abeel,

 

Ach, dat was lang voor Surch...

 

Wat was-ie hoog! Hij moest misschien

 

Eens naar de boomchirurg.

 

 

 

Haar oorijzers vonken en springen op tilt,

 

Waaiers van vuur en zij;

 

‘I grow old,’ sist ze, ‘I grow old!’

 

O en voorgoed voorbij!

 

 

 

‘Maar wees gewaarschuwd, mijn lieve boer:

 

Alvorens ik wegrot in Surch,

 

Bij al het verschil tussen droom en daad,

 

Denk ik toch dat ik je wurg!

 

 

 

Dan gooi ik mijn sigaret in het hooi

 

En voel ik me eindelijk vrij:

 

Adieu, mijn Surch, verbrand maar mooi,

 

Het liefst met heel Friesland erbij.’