De Tweede Ronde. Jaargang 27

[p. 98]

Tien ollekebollekes
Jaap van den Born

En nu een rokertje!
Kent u die uitroep nog? Of het geknisper van fijn cellofaan?
Roken was ooit een der allergenoeglijkste van de geneugten in 't
barre bestaan.

Jammer, voorbij die tijd.
Steek eens een pijpje op; niet enkel klinkt er gebrul en geklaag,
maar een gewaarschuwde antiterreureenheid geeft u ook nog eens
een duchtig pak slaag.

Hoe dat gekomen is?
Puur door benepenheid; werd er ook ergens maar vredig gerookt -
nou, dan ontvlamde de antitabakslobby! En werd voortdurend en
drammend gestookt.

Overal zag je ze,
echt geen ontkomen aan; steeds dat gejammer en kritisch gepiep.
Zelfs in de trein, in de eersteklasspoorwagon was je niet veilig en
zat weer zo'n type.

Vroeger genoot je daar,
kon je daar uitblazen; nevelend vulde de trein zich lichtblauw. En
je had lak aan de martelaressenblik van zo'n bekraalde, gerimpelde
vrouw.

[p. 99]

 

Toen kwam de ommekeer,

 

dankzij die Meinsmakliek, als een verwoestend en sluipend vergif.

 

Kuipend en drijvend en achterbaks handelend, erger dan kanker -

 

ja, erger dan hiv!

 

 

 

Weg is de rookcoupé;

 

weg zijn de asbakken! Deze betutteling is een schandaal! Zelfs het

 

perron is nu rokeronvriendelijk; wil je daar roken dan sta je voor

 

paal!

 

 

 

Rokers van Nederland:

 

druk uw sigaren uit! Kom in beweging en maak eens bezwaar!

 

Supemeurotici! Neurasthenielijders!

 

Ieder die rust vond bij pijp en sigaar:

 

 

 

Het is nu welletjes!

 

Rokers, verenigt u! Wellicht dat dan deze can-terreur staakt en

 

aan die treurige, tenhemelschreiende staatsdwang voor altijd een

 

eind wordt gemaakt.

 

 

 

Grijp die fanatici

 

en dan de brand erin! U bent voldoende gefokt en gestresst! Is dit

 

geen schitterend illuminatieplan: vurige dwepers als vlammend

 

protest?