De Tweede Ronde. Jaargang 27

[p. 31]

De tang
Guido Golüke

...a pair of mole grips...

You mean, vise grips?

Yes, I would like a pair of vise grips, please.

Het betrof hier een stuk gereedschap, een verstelbare tang die zich in een object vastbijt, en dan niet meer loslaat tot het baasje hem daartoe opdracht geeft, middels een pal onder een van de handgrepen. Een mobiele bankschroef, een werktuig om rondgedraaide moeren en hekskoppen stevig aan te pakken.

De man die de tang nodig had, bevond zich in een moerassig gehucht in het zuiden van Louisiana, waar de warmte niet alleen verpletterend is, maar ook zo vochtig dat alles beschimmelt, roest en rot. De man droeg nooit meer opdrogende kleren, zijn scrotum schrijnde, zijn tent zat vol zwarte weerpuntjes en rook navenant, zijn benen waren bultig van de beten door muggen, mieren en ander gespuis. En nu was het kraantje van zijn campinggasbrandertje afgebroken. Na ruim een week kamperen in het Diepe Zuiden zat het aluminium al onder de korsten, nog wat later hield hij het kraantje in zijn hand.

Toen hij voor de hardware store uit de huurauto stapte, zwiepte een slang zacht ruisend weg door het hoge gras. Anderhalve meter lang, donker, nattig. De tien meter naar de winkel gaf zeker twaalf muggen de gelegenheid om hem door zijn klamme t-shirt heen te steken. De levensgezellin van de man bleef in de auto zitten wachten, zodat hij in de winkel het gevoel had dat hij weinig tijd kreeg om rond te kijken. Hij zag veel goed gereedschap, en veel wapens, een eerste-hulp-kit tegen slangenbeten. Achter de toonbank in de houten loods hingen twee dikke schele meiden, met honkbalpet. Ze keken loom. Een even schele man, eveneens met honkbalpet, drentelde aandachtig rond in het grensgebied tussen woning en winkel. De klant, Louis genaamd, keek naar de rekken met pistolen en geweren. Die geweren had hij al achter in de cabines van pickups gezien, maar toen leken ze nog op gekruiste zwaarden boven een dressoir. Hier in de winkel, waar ook doosjes patronen van allerlei

[p. 32]

kaliber en soort op de planken stonden, werden de wapens gereedschap, de patronen even gewoon als pakken spijkers of dozen schroefjes. Omringd door deze hardware, en gadegeslagen door die schele ogen, dacht Louis onwillekeurig aan het zuiden van doodslag, inteelt en incest, maar hij kon natuurlijk geen directe vragen stellen om zijn vooroordelen te toetsen aan de werkelijkheid. Hij beperkte zich tot het aanschaffen van het pair of vise grips. Een praatje met de winkelbaas leerde nog wel dat deze half indiaans was, verder had hij ook wit en zwart bloed. ‘Like all of us here.’ Hij verstrekte deze informatie ongevraagd, vrijwel meteen na de gebruikelijke gemeenplaatsen over klimaat en weer.

Louis en zijn gezellin, Mrs B., reden zwijgend terug naar hun bivak, een weilandje aan een kruising van bruine sloten, net buiten een gehucht. Het gehucht bestond uit een rijstsilo, een benzinepomp en een supermarkt rond een kruispunt van wegen. Crossroads to everywhere, zoals er onder het naambord van het plaatsje stond. De silo was van golfplaat en stak schel af tegen de loden lucht als het valse licht weer een onweer aankondigde. Behalve de silo was er vanuit het bivak weinig te bezichtigen. Wat bomen, hoog boven de platte horizon. Laag groengrijs land, grintwegen over dijkjes.

Louis zat voor de tent met zijn arm op een grote watermeloen. De huid voelde gespannen, Louis wreef zijn hand erover om het nerveuze varkentje onder zijn arm te sussen. Hij dacht na over hun bezoek van gisteren, een man die de sluisjes kwam controleren en hen waarschuwde om vooral niet in de donkere sloten te zwemmen. Louis had daartoe geen behoefte gevoeld, het water was bruin, lauw, bewegingloos. De man had nog maar één arm en stak zijn klembord herhaaldelijk onder het overgebleven stompje van de andere om vrijuit te kunnen gesticuleren. Er zaten kaaimannen in dat water, die vooral erg tuk waren op honden. ‘They love dog.’ Hij stak het klembord nog eens onder het gebarende stompje. Louis zag het roerloze groen tussen het stompje en het zachte bruine water op slag gevuld met bloed en geschreeuw, en vasthoudende kaken die geen mensentaal verstonden, die al leefden toen er nog helemaal geen mensen of honden waren, toen de meeste dieren gekleed gingen in schubbig leer.

Louis pakte zijn mes en stak die in de watermeloen. Hij barstte

[p. 33]

onmiddellijk met een knal open. De binnenkant was niet het verwachte roze maar geel, met zwarte pitten glanzend in het gelid. Heel even zou het vruchtvlees dorstlessend en uitnodigend blinken, vervolgens zouden mieren en stof het verse suikerzoete vocht grauw en zwart gespikkeld, oneetbaar maken. Hij sneed een helft in stukken.

Mrs B. keek door het open portier toe. Ze beet op haar lip en draaide een zakdoekje tussen haar vingers, wond het los, kneedde het tot een bal, wond het om haar knokkels.

‘Wat doen we hier eigenlijk?’ vroeg ze, om maar weer te beginnen.

Louis wist dat ‘kijken’ niet het gewenste antwoord was.

‘Wat doen we hier eigenlijk, samen? Mijn kinderen zitten bij hun vader, in een nieuw huis. En wij zitten hier in een tentje. En “thuis” hebben we een kampeerbus. Als die er nog staat. Ik wil naar huis, ik wil mijn kinderen terug. Waarom heb je me hierheen gesleept?’

Louis wilde zijn kind ook wel terug. Zijn kind woonde nog verder weg bij haar moeder, in alweer een ander land. Maar hij zweeg. Hij keek naar de silo, zilverwit onder de loden lucht. Het was waar, hun ‘thuis’ was een volkswagenbus, aan de Thames geparkeerd. Maar dat was tijdelijk, daar zou binnenkort vast verandering in komen.

‘Weet je wat. Het wordt niks met ons. Het is nu al niks. We zijn verkeerd begonnen. Dit is onze straf. Wat moet ik hier in een tentje? Waarom ben ik hier?’

Op zulke existentiële vragen wist Louis alleen sarcastische antwoorden. Hij zweeg.

En Mrs B. sprong uit de auto en begon te schreeuwen. Ze rukte de kofferbak open en smeet alles eruit. Ze kroop in de tent en smeet al haar spullen naar buiten. De tentstok zakte scheef. Ze zocht haar eigen spullen bij elkaar en smeet die in de kofferbak, sloeg de klep dicht en schoof achter het stuur. Door het open raampje schreeuwde ze naar Louis dat ze wegging. Dat hij de fucking tent mocht houden. Zij ging naar huis.

Ze reed weg. Louis zag haar over het lage dijkje langs de horizon rijden. Hij keek naar de scheefgezakte tenststok. Hij zette hem recht en legde zijn spullen binnen. Slaapzak, tas, het brandertje en de gloednieuwe tang. Dat luchtte op.

[p. 34]

Het beste kon hij nu weggaan, alles inpakken. Weg. Vrij. Hij bleef nog een hele tijd zitten in de toenemende stilte. Eerst een degelijk plan maken. Hij besloot naar vrienden aan de westkust te gaan. De grootste hindernis, de Atlantische Oceaan, had hij immers al genomen. Het was een mooie bestemming waarvoor hij wel een maand onderweg kon zijn. Als hij daar eenmaal was, zou hij wel verder zien. Het vooruitzicht van beweging, van alleen te zijn, bracht verdere opluchting. En uitstel.

Eer hij de tent goed en wel in de zak had, hoorde hij een auto. Ze kwam terug. Ze was niet tot andere inzichten gekomen, zei ze, maar het autorijden was eng, in haar eentje. Alles was hier eng. Ze stapte uit. Louis liet de zak met de tent half eruit op de grond vallen. Zijn opluchting werd al fijngeknepen. Nu ze terug was, kon hij niet zomaar weg. Nee toch? Hij pakte de zak weer op, trok de tent eruit.

Mrs B. was uitgestapt en stond naar de sloot te kijken, met haar rug naar hem toe gekeerd. Zoals zo vaak, staken haar handen tot de knokkels in de nauwe zakken van haar shorts. Ellebogen schuin naar achteren, benen gekruist, de ene voet schuin achter de andere. Louis vermoedde dat haar houding iets moest uitdrukken, maar hij wist niet goed wat. Hij zei niets.

Toen de tent weer stond, pakte Louis de spullen om koffie te maken. Tevreden over zijn zelfbeheersing, blij dat hij zich met praktische zaken kon bezighouden, zette hij de klemtang op het aluminium stompje van de gaskraan en kneep. Hij zag hoe het schimmelig metaal verkruimelde tussen de gekartelde stalen kaken. Hij moest zijn tong hard tegen zijn tanden duwen om niet flink door te knijpen.

Mrs. B. was op de betonnen rand van het sluisje gaan zitten om haar koffie te drinken. Haar mondhoek trilde wat, haar ogen keken niet naar concrete zaken.

‘Weet je,’ zei Louis, ‘dat heb ik je nog niet verteld - toen ik van de week naar die convenience store was gegaan om pils te halen, stond er bij de kassa een dikke zwarte man voor me die bezig was te ontploffen van woede. Hij wipte van het ene been op het andere en deed niks als razen en tieren, fucking this and that, zweet in zijn nek. Woest was hij.’

[p. 35]

‘Waarover dan?’ vroeg Mrs B. mat, nieuwsgieriger dan ze wilde laten blijken.

‘Dat weet ik niet precies,’ vervolgde Louis gretig. ‘Het ging vast en zeker over de liefde, een relatie, waarover zou je je anders zo druk maken. Hij bleek de caissière te kennen want toen hij aan de beurt was, begon hij haar te vertellen dat hij de vent ging doodmaken. Hij ging hem godver afmaken met dat mes. Dat hij net gekocht had. Echt waar, hij kwakte een mes met een lemmet van wel twintig centimeter op de transportband en bleef maar tieren. En die caissière, die zei helemaal niks. Ze was ook zwart, heel groot en dik, en zat bewegingloos op haar troon. Ze hoorde hem aan met geloken ogen, haalde het mes langs de scanner. Terwijl ze de bon uit de sleuf pakte, zei ze: “You don't wanna mess around with no knife, Harry. What you wanna do is git yo'self a gun.”’