De Tweede Ronde. Jaargang 26

[p. 57]

Twee gedichten
Kees Jiskoot

Mijn Harzreis

Ik was mistroostig, moe en mat,
mezelf en heel de wereld zat.
- Wat jíj moet doen, zei Floor, mijn arts,
de fiets gepakt en naar de Harz,
om daar het bloed van kwaaie sappen
te zuiveren door ferm te trappen.

Ik volgde Heinrich Heine's spoor,
bergop, bergaf, op last van Floor,
en werkte zwetend aan mijn ziel,
zo tussen voor- en achterwiel;
een fietser, naar zich vast liet stellen,
daalt af ten hemel, stijgt ter helle.

Naar lijf en ziel gerestaureerd,
als nieuw, ben ik teruggekeerd.
- Naar lijf ook? vroeg mijn vrouw. - O ja,
ik ging toch Heine achterna?
Ook ik werd 's avonds in taveernen
onthaald én aangehaald door deernen.

Hoogten

Mount Everest, de Ararat,
de Posbank... hoogten lokken:
de skiërs op de lange lat,
de wandelaars met stokken;
je ziet ze langs Petrarca's pad
de Mont Ventoux op sjokken,
maar, lieve wielervrienden, wat
had Zoetemelk met Brocken?