De Tweede Ronde. Jaargang 26

[p. 56]

Harztocht
Paul van den Hout

Ik weet nog hoe ik toen met Adelheid
daar in die bergwei heel hoog in de Harz lag.
Het leek zo mooi, totdat mij na een tijd
omdat ik onverhoeds mijn hoofd een kwartslag
had afgewend, een duizeling beving,
daar ik met één been in een afgrond hing.
Hoe hoog mijn lid ook boven haar verrees,
veel hoger rees, helaas, mijn hoogtevrees.
Ach, al met al had het wel iets aparts,
maar vreemdgaan zal ik nooit meer in de Harz.