De Tweede Ronde. Jaargang 26

[p. 70]

Nachtpijn
Liesbeth Lagemaat

Van lavazand de lakens. Terug. Mijn sloep
gebroken op het strand, een regen van gruis
op mijn lippen, het ooglid. Verduisterd de afdruk
van wie. Geen schuilmens op meetbare afstand.

Het denken van as: ik spreek een geliefde van
kokkels en wrakhout en spuug in de poel
waar een maan sterrengit heeft geslagen tot steen.
Breekwater de taal. Kaal en droog is mijn woord,

hongerwind. Dan doe je me aan.
Je roept de minuten terug in mijn bloed,
mijn hoofd een lieflijke baai. Meer niet af:
onze binnenzee wordt al te doof en te stil,

deze bries nog een vloeibare trilling, en
krijtwitte rotsen het nest van mijn schedel,
meer niet af. Het was steeds de zon. Het was
de zon die kerfde, sneed.