De Tweede Ronde. Jaargang 26

[p. 64]

Vier gedichten
Marcel Koopman

Biliton, 12 november

Stomende zon, fel groen
dampende bomen, geschreeuw
van apen in de natte kruinen.
Het pad een smalle gele stroom
ik denk regen en rijst ik denk
mijn voeten op het warme leem.
Voorbij de mijn waar Santimah
de nachtverblijven van de kalongs weet.
Vanuit het paalhuis galmt een gong
de geur van santen en sereh
slaat om me heen terwijl ik binnentreed.
Een gekko schuift
een volgend teken aan de rieten muur
en wijst onevenaarbaar naar de equator.

[p. 65]

Fak-fak, 1 december

Zes uur. Balen tabak
worden in haast geladen.
Het ruikt naar kopra en katoen
en wrakke wagens knarsen
langs de havenkaden af en aan.

Tijd om te gaan, ik zal de binnenkant
van Vogelkop en oud Hollandia
niet meer bezoeken. De leerachtige
douanier spreekt nog een mondje Nederlands:
pas, visum, invoerrechten.

Amechtig komt de zon ons weer bestoken.
Vaarwel West-Irian, het schip vaart af,
ik heb je noch gekend,
noch zeer gemogen.

[p. 66]

Tonga, 14 december

Op de dijen van het zand
leg ik mijn lang gedragen leden
en ik luister naar het schuimen
van de bladeren en vruchten.

Achter mij wacht de vulkaan
op de maan, de zon der nachten,
op de zon, de maan der dagen,
heliotroop, obsidiaan.

Ver ver ver
de ivoren weemoed van Japan
de groene torso van Sumatra
de Zweedse schoener die mij bracht.

Nu krast de toekan en nu zingen vissers,
nu vist de toekan en nu lacht de zee,
nu roeien vissers en nu wassen vrouwen
blauwe zoenen en hun warme bloemen.

Mij verwondert nog het meeste
dat ik vijftig jaren
dragen moest om hier mijn wangen
zacht en koel te laten worden
op de dijen van het zand.

[p. 67]

MS Hullaballoo, 28 december

Avond aan dek. Schuin licht
bespeelt de kaapstanders.
Ik sta hier naast de reddingssloep en wacht
tot je gezicht nu duizend knopen ver
zich aanmeldt bij de marconist.
Kort lang, kort kort kort, lang kort lang.
Het is veranderd door het slechte zicht.

Zelfs Margie die mij begeleidt
en ineens opduikt uit het zwart
hapt als een vis in zware mist.
Haar hand die goedbedoelend
op mijn schouder ligt
en leeft, voelt en behoedt,
is een stuk speelgoed dat een kind
verloren heeft.