De Tweede Ronde. Jaargang 26

[p. 56]

Twee gedichten
Leo Dooper

Memento mori

Vandaag loopt de bode
op sokken door het dorp.
Hij steekt papieren handen
met opdruk port betaald omhoog.

Het late uur masseert hem
naar vervroegde dienstuittreding,
begeleid door handgeklap
maakt zijn ego overuren.

Schouders kreunen onder het gewicht
van onheilstijdingen, het bedrag
daarmee gemoeid is gelijk
aan rente op de Staatsschuld.

Waar hij bezorgt, trilt men
op zijn voetstuk. Hij kuist de taal
van ambtenaren met zwarte humor.

Van hogerhand moet hij geloven
in de willekeur van opdrachtgevers.
Een nulzes-herkenningsmelodie
zet hersens in zijn achteruit.

De brief ontploft.

Ik lees; vergeet.

[p. 57]

Achterland

Kunstarbeiders noch klerken
zijn geheelonthouders, ze onderzoeken
het raadsel Eeuwige Dorst, zijn in evenwicht
op de balk van eikaars vermeende gelijk.

Varens komen in het voorjaar uit
te midden van rottende medebladeren.
Edelweiss speelt marsmuziek
op het graf van de Onbekende Soldaat.
Langs de rivier achter ons huis springt
een jogger in de derde versnelling.

Schaars geklede dames spelen
diefje-met-verlos tussen korenbloemen,
de hitte maakt hen dorstig.
Op een zomerse dag draagt bier de
economische vooruitgang.

Rozenbottels kleuren in de herfst, overleven
de winter. Zonder mededogen groet een rollator
voorbijgangers met bevroren tenen.
Wie zijn wij dat wij hulp
verzaken?

Wij tellen onze jaren af
aan huishoudboekjes waarin
oorlog zonder wapens vrede is.

Een korrel zand is het begin van de woestijn.
Met ademhalen begint het leven. De zin
van vandaag is loslaten van gisteren.
De jaren gaan voorbij; wij leven nog.