De Tweede Ronde. Jaargang 26

[p. 61]

Drie luchtige verzen
Kees Jiskoot

Een vertoornde middenstander

Wat had ik zin de smeerlap plat te slaan!
Maar tja, daar ik nu eenmaal pacifist en
menslievend ben, en daarenboven christen,
moest ik, helaas, met Foei, meneer! volstaan.

Wat ving ik trouwens aan met een titaan
als deze, die zojuist mijn pui bepiste?
Een gave reden voor verbale twisten,
maar te futiel om op de vuist te gaan.

En stond wel vast of hij zijn andere wang
me na de eerste oorvijg toe zou keren
om nummer twee gedwee te incasseren?
Eer zou hij mij verbouwen, was ik bang.

Tot schild zijn mij mijn prachtige principes,

zodra ik stuit op mij te sterke types.

Verevening

Hardgroen is de nijd? Nee, een reeks van couleuren
om woede te uiten is dienstig te keuren! -
Al leed ik verlies, heb ik reden tot treuren,
ik stel me te weer zonder zeiken of zeuren,
en schilder mijn huis op in giftige kleuren,
knalgeel de kozijnen, oranje de deuren,
om daarna de pui met een paars te besmeuren,
zó schreeuwend, dat zelfs zich de Belg zou bescheuren,
en treiter, dus doende, een zwerm crediteuren
aan wie ik, naar vaststaat, dit pand moet verbeuren.

[p. 62]

Zelfbeheersing

Het worde mij vergeven
dat ik opvliegend ben,
mijn drift niet weet te reven
en eigen kracht niet ken.
Zoals onlangs te Heerde,
op koninginnedag,
toen ik een vent halveerde
in één karateslag.

Als vele psychopaten
had ik een slechte jeugd:
een vader die me haatte,
wiens harde hand me heugt.
Dus is het goed te weten
hoe selectief ik sla,
ik klief alleen proleten
die lijken op mijn pa.

Toch, om mijn toorn te tomen
tel ik tot tien voortaan
aleer op stoom te komen
en iemand lens te slaan.
Is hij bij tien niet pleite,
en wacht hij dom op elf,
dan is zijn dood in feite
te wijten aan hemzelf.