De Tweede Ronde. Jaargang 25

[p. 60]

Twee gedichten
Jean Pierre Rawie

Moeder

‘Het naarste is dat ik de meeste dingen
niet meer zo goed begrijp de laatste tijd.’
Veel valt haar moeizaam: data, rekeningen,
de klok, het nieuws, de nieuwe munteenheid.

Mijn moeder raakt het leven langzaam kwijt
en vult de leemtes met herinneringen
die, ongehinderd door verband en feit,
het hier en nu geleidelijk verdringen.

Van vaak al lang geleden bloedverwanten
word ik in monologen tijdgenoot;
een zuster krijgt de trekken van een tante.

Mijn weerwoord is van elke zin ontbloot.
Tussen bewegingloze kamerplanten
wacht zwijgend een bewegingloze dood.

[p. 61]

Schijn

Ik zie met nauwelijks bedwongen schrik
steeds schrijnender de waarheid onder ogen,
de jaren die mij zomaar zijn ontvlogen,
de schijngestalten van mijn eigen ik.

De tijd waarover ik misschien beschik
tegen de tijd die weg is afgewogen,
doordringt mij enkel van mijn onvermogen;
het einde schuilt in ieder ogenblik.

De afgelegde wegen overziende,
al wat er was aan vrouwen en aan vrienden
en al waarmee lichtvaardig werd gespeeld,

wat bleef er over van de stoutste dromen,
dan dat ik tot het inzicht ben gekomen
dat ik mij veel verlangen heb verbeeld?