De Tweede Ronde. Jaargang 25

[p. 59]

Het laatste oordeel
Theo Raats

Alles wat zijn plaats heeft, hooguit
even ritselt of beweegt,

wordt met woeste vlagen
ongedaan gemaakt. In het tuinhuis vallen gaten.

Een hark schiet in een tomeloze val
omhoog. Niet dat het onverwachts gebeurt.

De herfst ligt al langer op de loer.
en zuil van blaren kolkt naar boven.

Wij doen er het zwijgen toe.
Ook als wolken met flarden van haat

angstig vluchten voor de storm
en we met nietsontziende blikken

de schutting naar de buren zien vertrekken.
Terwijl de apocalyps zich schitterend voltrekt

gaat de bel en doe ik open.
‘Kom binnen,’ zeg ik. ‘Het gaat beginnen.’