De Tweede Ronde. Jaargang 25

[p. 43]

Nederlandse poëzie

[p. 44]

Twee gedichten
Bernd Bevers

[1]

Een doos met oude brillen.
Ik open het deksel, voorzichtig als de deur
van een ziekenzaal. Binnen heerst zwijgen,
bleek daglicht. Binnen liggen de hopeloze gevallen.
Elk paar ogen is op mij gericht, grote, lege,
hulpeloze ogen die iets van me verwachten.
Maar ik ben geen arts.
Wat moeten ze niet hebben gezien,
al die uit de gratie geraakte modellen
met hun gedoofde blik en gebroken ledematen.
Ik haal ze een voor een uit de doos
om ze tegen het licht te houden.
Een wereld van krassen.

Fossiel

Als een wenteltrap krullend
blankgepoetst trappenhuisje van steen.
Van de eerste tot de laatste tree
duistert stilte achter de deuren,
speelt de wind in lege brievenbussen.

Op de achterkant twee namen en een jaar:
Haarlem, ver na het Pleistoceen.
Bij koffie en sigaretten, ooit tussen twee
vredesverdragen in getekend, want de mensen
kenden al vlag en wiel, maar geen
bestendigheid, zoals gelogen in de boeken
vanaf het begin.