De Tweede Ronde. Jaargang 25

[p. 73]

Drie gedichten
Patty Scholten

Het pad

Verliefdheid is: het vreemde pad betreden
waarbij geen richting staat. Wel paddestoelen
die waarschuwen voor drijfzand, modderpoelen.
Fata morgana's dienen strikt gemeden.

Je draagt een rugzak van het merk ‘Verleden’,
die zich bij elke stijging zwaar doet voelen.
Een helder beekje om bij af te koelen.
Straks komt een uitspanning: ‘De Hof van Eden’.

Het pad geurt naar jasmijn en oleander.
Alleen heb je de goede bril niet op
(deze is rozekleurig voor de fop).

Maar je loopt niet alleen. Er is een ander,
net zo begoocheld en verdwaasd als jij.
Het pad verbreedt zich: je loopt zij aan zij.

[p. 74]

Don Juan

De wereld is vol vlinders en hij doet
als Prikkebeen zijn best om ze te schaken.
Ze dansen dartel om hem heen en maken
hem gek met hun gefladder, vleugelgloed.

De bijnaam Midas past hem evengoed.
Als hij zijn jachtsucces wil vervolmaken
en hij zijn gouden vlinder aan zal raken
wordt zij ineens een vrouw van vlees, en bloedt.

Voort moet hij, voort. Maar steeds wordt hij gefopt.
Hij rent de heuvel op, vol nieuwe plannen.
Eén vlinder zoekt hij, die zich niet ontpopt.

Zo jaagt hij voort en kijkt niet achterom.
Hij is de eenzaamste van alle mannen.
In 't dal ligt klam de mist van ouderdom.

Het zeepaardje

Ik kende hem alleen als sprookjesdier,
gedroogd als broche of voorgoed gevangen
in plastic om je sleutels aan te hangen,
tot ik hem zag in zee, tussen het wier.

Ik was hier tijdelijk een soort gedrocht
met zwemvinnen en vreemd verglaasde ogen.
Het zeepaard stond rechtop, de staart gebogen,
en had als ankersteen koraal gezocht.

Ik dacht: Hij ziet er dood en stoffig uit,
en aaide hem al haast om stof te vegen,
zag toen twee waakse ogen in die snuit

en ook een vinnetje heel snel bewegen.
Maar tussen ons bleef die beslagen ruit,
een dubbelbeeld. Ik ben weer opgestegen.