De Tweede Ronde. Jaargang 25

[p. 50]

Drie gedichten
Renée van Riessen

Rattenkoning

Dit blijft hetzelfde:

uitzicht uit een raam,

putdeksel op het erf

van grootvaders boerderij.

In het beton de scheur

even grillig als toen.

Die schicht over het erf:

voorbode van zwartere gaten.

Maar de geur van paarden

hangt nog in de schuur,

een rat piept in het stro;

ik sta hier niet alleen.

Hijzelf verschijnt

die ooit

de rattenkoning ontwarde;

steekt ook nu

zijn hand uit:

hier ben ik.

[p. 51]

De laatste dode

Het was op een zeker moment
voorbij de weemoed, het heimwee
voorbij de voiles van het afscheid,
de beslagen ruit van de laatste auto

dat ik de laatste dode ontdekte.
Hij wilde mij niet zien!
Is het niet beter, fluisterde hij
dat wij ons afzijdig houden,
niet luisteren naar jullie stemmen
en nieuwe muziek?

Zijn glimlach hing in de lucht
als de lach van de Cheshire Cat.
Hij pikte wat bramen van de schaal,
antwoordde op geen enkele vraag

en verdween als vanouds
in een gele taxi
naar het land achter de duinen.

Vlierzolder

Daar is de oude stal:

de regenput verlaten.

Framboos bleef ongeplukt,

en kust de zwarte braam.

Vlier groeit de zolder in,

hier liggen honingraten

vol stof, maar nog van goud.

Zijn hand haalde ze leeg,

[p. 52]

 

de laatste keer. Toen ging er

 

zoetheid van hem uit.

 

In tongen begon te spreken

 

(toch niet dronken?)

 

 

 

duistere woorden op zondag

 

de luiken gesloten -

 

hij, zonderling tussen getrouwen

 

(vrouwen natuurlijk).

 

 

 

Iets trok hen aan, sprong op

 

als hij sprak, de lezer,

 

honing en druiven mengde

 

met wijngaard en woestijn,

 

 

 

zwarte paarden met bloed,

 

regen met sprinkhaan,

 

hagel, hagedissen en bittere tanden.

 

Pijn bracht hij in hun vlees

 

 

 

en onrust in hun geest zodat zij

 

prevelden binnensmonds: ‘O jij,

 

mijn uitverkoren wijngaard,

 

hoe ben jij zo verwaarloosd?’

 

 

 

En keken niet naar de braam,

 

de verwarde, maar zichzelf

 

begonnen te geselen, klokgelui te vrezen

 

spoken te zien in de wolken

 

 

 

die niet veranderd waren

 

die gebleven waren: zameling

 

geesten uit de lucht

 

boven het dorp, voor altijd.