De Tweede Ronde. Jaargang 25

[p. 47]

Drie gedichten^*
Liesbeth Lagemaat

Civitate Dei

De straten hier van zwerfkei, duizendvoudig
gespleten cement uit handen van
een reus, de Onverschillige (hij bouwde
ooit nog een kasteel, maar brak het af,

in dagen dat verbrokkeling en woeste onrust
hem parten speelden) - de straten van
geluid, kapot gevallen en gebarsten,
versplinterd maar toch nog herkenbaar als

zoemen, ver weg, woensdagochtenden van markt,
huilen van kleuters met hun glinsterhoofd en
glinsterhuid, het ruisen van de banden van
talloze auto's, een stroom die nooit opdroogt,

een zacht halfuitgesproken verhaal, de ondertiteling
van de gewone dagen van de stad maar steeds
een taal die ik nooit echt begrijp, mijn vingertoppen
die lopen langs puntjes en gaten in zwerfkei, cement,

de kasseien. Laat het donker worden en steeds
donkerder, laat deze dag haar ogen sluiten,
laat een blinde wandelaar de stenen voelen en
geloven in roodstenen muurtjes en roodstenen rozen

en roodstenen grootmoeders en roodstenen pannen met
gebakken vis op een roodstenen aanrecht - we houden
een droom in de ijzers, vannacht.

* Deze gedichten maken deel uit van de bundel Een grimwoud in mijn keel die in februari 2005 verschijnt bij de Wereldbibliotheek in Amsterdam.

[p. 48]

Algemeen Burger Gasthuis (Interne portretten)

1

En dan vraag je me of ik het zag. We knikken
naar een lijster die, met een defect oriëntatievermogen,
neerstreek op dit balkon. Ik denk: ‘Hij miste me
vannacht, zijn buik een blanke zeppelin, een vlucht

zonder geluid. Maar daarom sluit ik ook de vensters niet.’
Je zegt iets in een taal die nauwelijks geboren is, woorden van zeewier of misschien is het de geur
van je adem, hoe zout is de lucht in je keel en hoe

grijs, ik weet het niet. Misschien zijn het de lijnen
op je onderbeen: zachtblauwe aquarel. Je pols,
een antwoord zonder meer. De deur staat open en
je wijst - of ik het zag. Wij kennen deze gang

als een getekende rivier. Erosie aan de oevers
en achter het dove slot van elke deur, de sedimenten
van de oudste mannen, oudste vrouw. Zwijgen,
aartsmoederlijk, de vader barst. Zie hoe de schedel:

steen, een korstmos kleurt de wangen geel.
Dan zijn het de bezoekersogen die onze verweerde
borsten kleden, mij past een nonnenpij, een
alchimistenjas. Geplooid, schering en inslag zat:

geprevelde verwensingen. Je kijkt, je oog vraagt
naar het gras, hoe klinkt het gras? De lucht zo dun
als bloed, als lymfevocht, dit aquarium een paradijs van
mos op deze ruiten, zie hoe de kers: koraal, een

[p. 49]

 

denneboom in slinkse golven, wier op het balkon.

 

Jouw hersenstam, stamboom in terracottabruin,

 

mijn lichaam stolde tot icoon, foto van niets dan hier

 

en nu en geen beweging meer tussen de binnenstenen.

 

 

 

‘Kom, val te pletter,’ spreken morgen de bezoekers-

 

monden, ‘het gras is om te snijden vandaag,

 

scheermesjesgroen, waar wachtje op?’

2

Het matglas van je oog. Ik heb gezegd dat
ik niet wilde, zo. Je vingers waren zich allang -
knoesten van schors, hier en daar nog wat
krimpende nerven, de bladgroenkorrels. Verder:

zwijgen. De stilte een hiërarchie van zwijgen
op een sneeuw van zwijgen. Ik heb gezegd
dat ik niet wilde, zo. De wondkorst van je lippen,
pezen trekken duimen: tango op het formica.

Straks komt ze met een beker en een slab, ik
heb gezegd - vermolmde voorhoofdskwabben,
je schedel kan ik lichten met mijn pink maar
nee - salto's van herfst en een enkele ontbladerde

droom. Matglas. In deze dagen wordt slapen
gevaarlijk, wij leven op de kleinste schaal.
Ons ademen drijft plankton uit, algen. Er is een
sneeuw van zwijgen op een sneeuw.