|
| |
| |
| |
Twee gedichten
Enrique Lihn
(Vertaling Catharina Blaauwendraad)
Het muziekje van de arme sferen
Het kan zijn dat het een kwestie is van steeds de tonen
van het muziekje van de arme sferen te blijven treffen.
Het bevalt me slecht, die Alchemie van het Woord,
poëzie, laten we teruggaan naar de aarde.
Hier in Parijs leeft men in stilte
wat jij zegt is duidelijk een dood ding.
Goed als je spreekt om te spreken ‘tot het goddelijke’,
slecht als je niet alle grenzen overschrijdt.
Was het woord dan nooit een instrument?
Laat ze per slot van rekening maar zeggen wat ze willen:
in de diepte van de onwetendheid
klinkt een waarachtig muziekje;
zijn luisteraars waren in Babel
degenen die aan de spraakverwarring ontsnapten,
onbenullig volk van de benedenverdiepingen
met een beetje van alles in het hoofd;
| |
La musiquilla de las pobres esferas
Puede que sea cosa de ir tocando
la musiquilla de las pobres esferas.
Me cae mal esa Alquimia del Verbo,
poesía, volvamos a la tierra.
Aquí en París se vive de silencio
lo que tú dices claro es cosa muerta.
Bien si hablas por hablar, ‘a lo divino’,
mal si no pasas todas las fronteras.
¿Nunca fue la palabra un instrumento?
Digan, al fin y al cabo, lo que quieran:
en la profundidad de la ignorancia
suena una musiquilla verdadera;
sus auditores fueron en Babel
los que escaparon a la confusión de las lenguas,
gente anodina de los pisos bajos
con un poco de todo en la cabeza;
| |
| |
| |
[Nederlands]
en de dichter eerder gek dan gewijd,
maar met een waanzin waarvan de snaar
de snaar kan raken van de vreugde,
de snaar kan raken van het verdriet.
Het hart wordt tot niemand gericht
maar het hoofd spreekt als enige;
over het leven spreekt men niet vanaf een kansel
noch maakt men poëzie in bibliotheken.
Per slot van rekening, waarom lezen wij?
Het muziekje van de arme sferen
weerklinkt daar waarlangs de bittere wind blaast
die ons, beetje bij beetje, aan de aarde teruggeeft,
dezelfde die ons op een dag overeind heeft gezet
maar wel binnen het bereik van de grafkuil.
En in geen geval op koorhoogte,
Byzantium is voorbij: er is geen ommekeer.
Het kan zijn dat het een kwestie is van steeds te denken
aan het horen van het eeuwige muziekje.
| |
[Spaans]
y el poeta más loco que sagrado
pero con una locura con su cuerda
capaz de darle cuerda a la alegría,
capaz de darle cuerda a la tristeza.
No se dirige a nadie el corazón
pero la que habla sola es la cabeza;
no se habla de la vida desde un púlpito
ni se hace poesía en bibliotecas.
Después de todo, ¿para qué leernos?
La musiquilla de las pobres esferas
suena por donde sopla el viento amargo
que nos devuelve, poco a poco, a la tierra,
el mismo que nos puso un día en pie
pero bien al alcance de la huesa.
Y en ningún caso en lo alto del coro,
Bizancio fue: no hay vuelta.
Puede que sea cosa de ir pensando
en escuchar la musiquilla eterna.
| |
| |
| |
Indien men behoorlijk poëzie wil schrijven
Indien men behoorlijk poëzie wil schrijven
volstaat het niet zich te voelen bezwijken in de tuin
onder het ordelijk gewicht van de ziel of wat het ook zij
en van de roemrijke schemering of wat het ook zij
Het hart heeft een magere woordenschat.
Zijn labyrint: een spel voor onderontwikkelde geesten
waarin het lachwekkend is hem te zien bewegen als een os
een integraal lezer van vervolgverhalen.
Vanaf het moment dat hij zijn viool pakt
blijft zelfs de Valse Triste van Sibelius
niet langer hangen in de zaal die zich vult met tango.
Uruguayaanse dichteressen, eervolle uitzonderingen daargelaten,
verwarren poëzie nog steeds met dans
in een morbide recreatieboerderij,
of verwarren haar met seks of verwarren haar met dood.
Indien men behoorlijk poëzie wil schrijven
moet men het in elk geval rustig aan doen.
Allereerst: gaan zitten en rijpen.
De premature haat jegens de literatuur
kan nuttig zijn om niet in het leger terecht te komen
als homo, maar Rimbaud die hoogstpersoonlijk
bewees dat hij haar haatte was een boekenwurm,
en die glorieuze walging verkreeg hij door haar aan te vreten.
| |
Si se ha de escribir correctamente poesía
Si se ha de escribir correctamente poesía
no basta con sentirse desfallecer en el jardín
bajo el peso concertado del alma o lo que fuere
y del célebre crepúsculo o lo que fuere.
El corazón es pobre de vocabulario.
Su laberinto: un juego para atrasados mentales
en que da risa verlo moverse como un buey
un lector integral de novelas por entrega.
Desde el momento en que coge el violín
ni siquiera el Vals triste de Sibelius
permanece en la sala que se llena de tango.
Salvo las honrosas excepciones las poetisas uruguayas
todavía confunden la poesía con el baile
en una mórbida quinta de recreo,
o la confunden con el sexo o la confunden con la muerte.
Si se ha de escribir correctamente poesía
en cualquier caso hay que tomarlo con calma.
Lo primero de todo: sentarse y madurar.
El odio prematuro a la literatura
puede ser de utilidad para no pasar en el ejército
por maricón, pero el mismo Rimbaud
que probó que la odiaba fur un ratón de biblioteca,
y esa náusea gloriosa le vino de roerla.
| |
| |
| |
[Nederlands]
met de woorden tot jankens toe.
Wankel evenwicht van inkt en bloed
dat je moet bewaren van het ene vers naar het andere
op straffe van het verscheuren van de papieren van je ziel.
Dood, waanzin en droom zijn zovele andere stukken
van ivoor en hoorn of wat het ook zij;
het belangrijkste is ze te bewegen in de tuin van rechthoeken
zodanig dat de pion die danst met de koningin
niet de geringste misstap vergeeft.
Degenen die de dingen hardnekkig bij hun naam blijven noemen
alsof ze duidelijk en eenvoudig zouden zijn
vullen ze simpelweg op met nieuwe versieringen.
Ze drukken ze niet uit, draaien om het woordenboek heen,
maken de taal meer en meer onbruikbaar,
ze noemen ze bij hun namen en zij reageren op hun
maar ze ontkleden zich niet in duistere afgelegenheid.
Betogen, gebeden, bordspelen,
al die dingetjes waarlangs wij verspillend voortgaan.
| |
[Spaans]
con las palabras hasta para aullar.
Equilibrio inestable de la tinta y la sangre
que debes mantener de un verso a otro
so pena de romperte los papeles del alma.
Muerte, locura y sueño son otras tantas piezas
de marfil y de cuerno o lo que fuere;
lo importante es moverlas en el jardín a cuadros
de manera que el peón que baila con la reina
no le perdone el menor paso en falso.
Quienes insisten en llamar a las cosas por sus nombres
como si fueran claras y sencillas
las llenan simplemente de nuevos ornamentos.
No las expresan, giran en torn al diccionario,
inutilizan más y más el lenguaje,
las llaman por sus nombres y ellas responden por sus
pero se nos desnudan en los parajes oscuros.
Discursos, oraciones, juegos de sobremesa,
todas estas cositas por las que vamos tirando.
| |
| |
| |
[Nederlands]
Indien men behoorlijk poëzie wil schrijven
kan het geen kwaad een toontje lager te zingen
zonder ter vervanging monolithische stilte te betrachten
noch tot kletspraatjes over te gaan.
Het is een vis of iets wat daarop lijkt, dat wat wij hopen op te vissen,
iets van leven, vluchtig, dat zich met het donker mengt
en niet het donker zelf noch Leviathan in zijn geheel.
Het is iets dat het herinneren waard is
om de een of andere reden die nergens op lijkt
maar het is noch het niets noch Leviathan in zijn geheel,
noch precies een schoen noch een vals gebit.
| |
[Spaans]
Si se ha de escribir correctamente poesía
no estaría de más bajar un poco el tono
sin adoptar por ello un silencio monolítico
ni decidirse por la murmuración.
Es un pez o algo así lo que esperamos pescar,
algo de vida, rápido, que se confunde con la sombra
y no la sombra misma ni el Leviatán entero.
Es algo que merezca recordarse
por alguna razón parecida a la nada
pero que no es la nada ni el Leviatán entero,
ni exactamente un zapato ni una dentadura postiza.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd