De Tweede Ronde. Jaargang 24

[p. 134]

Een auto is gestopt midden in de nacht
Luis Sepulveda
(Vertaling Mieke Westra)

Er is beneden een auto gestopt. Vanhier af zie ik de weerspiegeling van de lichten op het dak. Ook zie ik hoe de dikke druppels van de regenbui van daarnet langs paadjes naar beneden beginnen te glijden.

De auto is al een paar minuten geleden gestopt, maar de portieren gaan niet open. Hij blijft rustig staan aan de rand van de stoep, voor de ingang van het flatgebouw waar ik nu nog woon.

Niemand stapt uit. De auto kwam aanrijden, stopte, de motor werd afgezet en toen bleef hij rustig staan, even rustig als de nacht. Maar er is niemand uitgestapt.

Toen de auto was gestopt, zijn de lichten meteen gedoofd. Ik heb hetzelfde gedaan.

De auto is zwart, dat lijkt me tenminste zo van bovenaf. Misschien is hij niet helemaal zwart, ik weet het niet, de straat is slecht verlicht, en ik weet evenmin waarom ik dit boek met gele omslag zo hardnekkig blijf vasthouden. Ik herinner me niet wie de schrijver is of waarover het boek gaat, en evenmin of ik het gelezen heb, maar mijn handen willen het niet loslaten.

Er is niemand op straat. Niemand komt naar buiten om de hond uit te laten of om iets te kopen. Ik weet best dat dat normaal is om deze tijd, maar ik zou zo graag iemand langs zien lopen, iemand met een tas in de hand, iemand die een paar tellen voor de deur zou blijven staan, zodat ik zijn hoofd zou kunnen zien en de punten van zijn schoenen, of de rand van zijn hoed en de punten van zijn schoenen. Die kan ik namelijk altijd vanaf deze plek zien. Het zou fijn zijn als het een jeugdig persoon was, iemand die zou stilstaan en de auto ook zou opmerken. Maar er komt niemand langs. Niemand loopt door deze straat en ik weet dat dat volkomen normaal is.

Het is een lange auto, of dat lijkt zo van bovenaf. Ik kan de voorkant zien en op de motorkap zit vermoedelijk een lange en rechte verchroomde strip die verdwijnt in de schaduw op de grond. De auto heeft twee halve, metalen lichtcirkels die gedoofd zijn zodra hij stopte. Aan de achterkant zit een strook die de omtrek van de

[p. 135]

kofferbak markeert en die iets minder zwart is. Ik heb de auto goed kunnen zien en van bovenaf zou ik hem overal herkennen. Toch valt het niet altijd mee om de auto's te zien vanaf de vijfde verdieping.

Ik sta bij het raam en hoor lawaai in de flat boven mij. Was het maar overal stil, net zo stil als ik me houd, een stilte die me nu omhult terwijl ik hier bij het raam sta en tegen mijn schouder de koude muur voel.

Ik probeer rustig te blijven, want als ik me niet beweeg, niet adem, niets zeg, zelfs niet denk en niet probeer dat boek met gele omslag los te laten dat hardnekkig in mijn hand blijft kleven, misschien dat de auto dan de lichten weer aandoet, de motor laat ronken en zich in beweging zet. En dan zal ik naar beneden kunnen gaan, sigaretten kopen en naar het huis van Braulio lopen. Wat ik nodig heb is dat die mensen van boven begrijpen dat ze stil moeten zijn en dat de auto wegrijdt.

Als de auto weg is, zal ik naar Braulio gaan en hem vertellen dat er voor mijn deur een auto was gestopt. Ik zal hem ook vertellen dat ik doodsbang was en dan zal Braulio zeggen dat het er niet toe doet, want we weten immers beiden dat ik nog maar een paar dagen in de stad hoef te blijven.

Ik weet dat ik die paar resterende dagen bij Braulio mag wonen. Braulio's huis is een veilige plek. Hem zal het niet gebeuren dat er voor zijn deur een auto blijft stilstaan.

Maar de auto staat nog steeds beneden en het lijkt me dat ze binnenin roken. Van bovenaf kan ik zien dat er heel kort een geel vlammetje oplicht. Een lucifer of een aansteker, geen idee, onmogelijk te zeggen. Vanaf deze hoogte zijn dat soort kleine details moeilijk op te merken.

Zo sta ik daar bij het raam, heel rustig en doodstil, als er opeens een donderslag door de slaapkamer knettert. Ik maak een sprongetje, kijk naar de auto die daar beneden met gedoofde lichten stilstaat terwijl de hele flat zich vult met schrille geluiden als van een reusachtige krekel, en ik voel de neiging om te schreeuwen dat ik behoefte heb aan stilte, stilte en tijd. Maar de messteken van de telefoon doorboren mijn huid en de muren, ze verscheuren alles, en op mijn tenen loop ik naar het nachtkastje en neem de hoorn op. Het is Alicia.

Alicia weet niet dat er beneden voor de deur een auto stilstaat. Alicia weet niet dat ik al urenlang bij het raam sta. Alicia weet niet

[p. 136]

dat ik kippenvel heb van de telefoon. Alicia weet niet dat ik sta te trillen, dat ijskoud zweet langs mijn rug loopt en misschien vraagt ze me daarom wel wat er met me aan de hand is, waarom ik zo langzaam praat, en als ik tegen haar zeg dat ik tot mijn spijt het gesprek zal moeten afbreken, omdat ik het erg druk heb, vraagt Alicia mij of er iemand anders bij me in de kamer is en ik zeg nee, dat ik het gewoon heel druk heb, en dan wordt Alicia aan de andere kant van de stad heel verdrietig en zegt op die speciale manier van haar waarop ze haar stem verheft zonder hem te verheffen, waardoor haar geschreeuw meer weg heeft van een keihard gefluister, dat er vast en zeker nog iemand bij me in de kamer is. Ik zeg dat het niet zo is, dat het niet waar is, dat ik alleen maar op een belangrijk telefoontje zit te wachten.

Alicia begint te snikken en ik druk de hoorn tegen mijn oor omdat ik stilte nodig heb, stilte en tijd, want daar beneden is al een tijd geleden een auto gestopt.

Het kost me heel wat moeite om Alicia ervan te overtuigen dat ik haar later zal bellen, als ik het telefoontje heb gehad waar ik op zit te wachten, en ik vertel haar dat we morgen beslist naar de schouwburg zullen gaan en dat we de plaat van Harry Belafonte zullen kopen die we bij Braulio thuis hebben gehoord. Alicia vraagt me of ik van haar hou en ik zeg dat ik natuurlijk van haar hou, en zo is het ook, ook al belt ze mij op een moment waarop ik alleen maar behoefte heb aan stilte, stilte en tijd, terwijl ik haar nog niets verteld heb over mijn reis.

Als Alicia ophangt loop ik terug naar het raam. Beneden staat nog steeds de auto, met gedoofde lichten, en terwijl ik voorover buig om een sigaret op te steken, hoor ik dat een van de portieren opengaat. Ik blaas de lucifer uit en druk me met ingehouden adem tegen de muur om zo beter te kunnen luisteren.

Ik heb me als een vlieg tegen de muur gedrukt en raak bijna de boekenkast aan. Op de onderste plank liggen de platen die ik aan Braulio zal geven, want ik weet dat ik de resterende dagen in zijn huis mag blijven. Ik weet dat Braulio me morgen zal helpen. Ik weet dat we zijn auto op precies dezelfde plek zullen parkeren als waar nu die auto staat waaruit een paar mannen zijn gestapt, en we zullen de platen, de boeken en mijn warme kleren meenemen. Die zal ik nodig hebben, want het is daarginds in deze tijd van het jaar natuurlijk behoorlijk koud. Zo sta ik daar tegen de muur gedrukt, en nu hoor ik dat de mannen de trap opkomen. Ik hoor hun stap-

[p. 137]

pen, ze lopen langzaam en ik kan raden wanneer ze de overloop bereiken, want daar versnellen ze hun pas.

Nu zijn ze op deze verdieping en lopen ze door de gang. Ze kijken natuurlijk naar de nummers op de deuren. Ja. Dat moet het zijn. Daarom blijven ze na een paar stappen even stilstaan. Ik denk dat het hun moeite kost om bij dat karige licht op de gang de nummers te onderscheiden. Het is maar een klein lampje.

Ik weet dat ze nu voor mijn deur staan, ik weet dat ze naar het nummer kijken en dat een van hen zich voorover buigt om mijn naam te lezen die op het bronzen bordje staat. Ik denk dat ze misschien zullen doorlopen naar achter in de gang, en als ze zien dat het hier donker en stil is, denken ze misschien dat er niemand is, dat ze een verkeerd adres hebben opgekregen, en wie weet lopen ze dan weer naar beneden, maar het is ook mogelijk dat ze de telefoon hebben horen overgaan toen Alicia mij belde en de kamer trilde van het lawaai.

Nu staan ze voor mijn deur, ik zie een schaduw die beweegt en die het over de grond kruipende lichtstraaltje doorbreekt. Een schaduw die zich amper beweegt, een schaduw die ik mogelijk zie omdat ik gespannen ben, weet ik veel, of mijn verbeelding die me parten speelt, geen idee, maar ik weet wel dat er, terwijl ik hier heel stil sta, doodstil als een tegen de wand geplakte vlieg, iemand aan de andere kant van de deur staat.

Er heerst een enorme stilte en door de ramen zie ik hoe de bomen heen en weer bewegen door de wind. Misschien controleren ze het nummer van mijn deur, misschien bellen ze met een kleine mobiele telefoon hun chef, misschien praten ze met hun centrale en vragen ze instructies, misschien zeggen ze dat het hier helemaal donker is en stil, misschien roken ze een sigaret en draaien ze zich om en keren ze terug, en als ze bij de auto komen, kan ik misschien horen hoe de motor begint te draaien en hoe ze wegrijden. Dan zal ik een paar minuten wachten voordat ik naar beneden ga, ik zal sigaretten kopen en naar het huis van Braulio gaan en hem vertellen dat er beneden, voor mijn deur, een auto was gestopt, dat er iemand naar boven kwam en dat ik al die tijd roerloos ben blijven staan, terwijl ik alle lichten had uitgedaan. Ik zal tegen Braulio zeggen dat ik ze om de tuin heb weten te leiden, dat ik doodsbang was, maar dat ik ze om de tuin heb weten te leiden en dat ze vertrokken zijn. In Braulio's huis zal ik me op mijn gemak voelen en de resterende dagen zal ik daar mogen blijven, hoewel Braulio niet

[p. 138]

weet dat ik erover denk mijn platen en boeken aan hem te geven, en nu hoor ik iets, een soort metalen geluid, ja, een snel geklik van metaal en ik hoor ook bonzen op de deur.

Ik sta tegen de muur gedrukt terwijl er steeds harder op de deur gebonsd wordt. Ik denk dat ze, als ik zo rustig blijf staan, heel rustig en stil, zullen denken dat ik er niet ben, dat het appartement leeg is en dat ze dan zullen weggaan, ik zal ze de trap af horen lopen die altijd kraakt, maar het bonzen op de deur gaat door en ik weet niet of ik me stil houd of dat ik schreeuw dat er niemand is, dat ik niet thuis ben, dat ze weg moeten gaan, dat ik behoefte heb aan stilte, stilte en tijd, want een poos geleden is er beneden een auto gestopt, en hij blijft met gedoofde lampen staan en buiten is er niemand die zijn zwarte kleur ziet en de vlammetjes die binnenin telkens oplichten als ze een sigaret opsteken; het bonzen op de deur gaat door, eindeloos slaan ze op de deur, en ik hoor, nu wel, mijn van angst verstikte stem schreeuwen dat ze weg moeten gaan, dat er niemand is, dat ik er niet ben, dat ik er nooit ben geweest, en zij zeggen dat ik onmiddellijk de deur moet opendoen of dat ze anders zullen schieten, en terwijl de slagen op de deur doorgaan, klim ik op de stoel en vandaar op het kozijn, en ik open het raam en voel hoe de vochtige winterbries de kamer binnenkomt en met een dof geluid tegen de meubels stoot, en ik zie dat de auto nog steeds met gedoofde lichten beneden staat, maar ook dat er nu twee portieren openstaan, en op de motorkap zie ik een lange en rechte verchroomde strip die verdwijnt in de schaduw op de grond en in de regen ook twee halve lichtcirkels, en de slagen op de deur lijken van steeds verder weg te komen, van heel ver, terwijl het beeld van de auto steeds sneller naar mij toe komt en er ergens op een plek die ik niet zou weten te duiden een vrouw gilt.