De Tweede Ronde. Jaargang 24

[p. 91]

Twee gedichten
Staf de Wilde

Hernia

zijn kraakbeen slijt
als steen onder een waterval
het is de dampkring
die op zijn schedel duwt
en hem de grond in drijft

in zijn dromen is hij een sluipschutter
een wrekende hand
die namen schrijft
en prijzen bij de namen

maar wie is schuldig aan dit splijten
tenzij dat onzichtbaar gewicht van eeuwen
dat de aarde kneedt en knikkert door de sferen

hij voelt de splinters in zijn rug, spijkers zoenen
zijn verslensde billen
hij roept meisjes aan om hun genezende zang
zij tillen slepende gewaden
als hij droomt
en branden de zaden van geheime bloemen

dat is de genade van de nacht
maar de dagen hijsen het heiblok
dat hem de grond in jaagt
zijn rug verbrijzelt
en hij weet dat hij geen woorden schraagt
een woning die zal blijven

[p. 92]

Chakra

ze legt hem de handen op
want ze heeft zich opgeladen
met helende kracht

hij grijnslacht om haar geloof
in oude boeken uit een wonderland
die leren dat het lichaam aan draden hangt
aders waardoor het bloed stroomt
van een eeuwig bonzen

maar het zijn die boeken niet
die tintelen in haar vingers
het is de droom
die mensen kneedt uit modder
de hunkering van de eerste maker

zij heeft te veel
om het voor zich te houden
en er is te weinig
om het aan mee te delen

ze wil hem kneden
tot haar evenbeeld
een tegenbeeld maar evenzeer
een bonzend wezen

zij ziet een bergmeer dat overloopt
in rivieren zilver en gezegend
met ontelbaar ontembaar leven

hij sluit zijn boek van grijnzen
en luistert naar haar bloed
naar de oproep tot verrijzen