De Tweede Ronde. Jaargang 24

[p. 89]

Twee gedichten
Nico Weber

Ougeholz^*

In memoriam C.O. Jellema

In dit park wacht een afgebroken tak.
Sla ik mijn oog op, dan is het een oog,
en sluit ik het dan blijft mijn oog hetzelfde.
Ik kijk. De tak verandert er niet door.

Ik kijk en nader kijkend worden oog
en tak zo één, dat het een ooghout is.
Hoe ziet mijn oog de ogen van een ander?
Er is een dichter die hierover schrijft.
Ik lees zijn stem, ik voel zijn hand in brieven.

Hij wandelt naast me in dit doodgewaande
plantsoen waarin het altijd najaar blijft.
Hij maant tot rust, bezinning, en gebaart:
Er liggen nog zo veel takken te wachten.

* ‘Ougeholz’ is een begrip uit het werk van Eckhart, vertaald door C.O. Jellema. ‘Het doodgewaande park’ is een beeld uit een gedicht van Stefan George, eveneens vertaald door Jellema.

[p. 90]

De grote gemene deler

Het kan van links komen, van rechts misschien,
opzij, tersluiks. Frontaal verschijnt het zelden.
Het is niet zuiver of verhelderend,
soms wel op water, schuin over de golven.

Het gluurt door vensters en kijkt altijd mee
over je schouder naar het tafelblad.
Legt zich te drogen op verlepte bloemen,
staat bij de weg te wachten tot je kijkt.

Glijdt langs je arm, klimt op je hand, vervormt
de tuin als je naar buiten gaat. Blijft hangen
in witte zwaneveren, vliegend stof,
in spiegelbeelden, stoppels op je wangen.

Een dode liet het achter in de kamer.
Je grootvader, zijn droomstem. Bijna al
je moeder. Van je vader leerde je
niet bang te zijn voor wat je zult verlangen.

Het blijft veel langer weg als je het mist,
bespot je als je het verloren waant.
Door er je ogen strak voor dicht te knijpen,
verandert het, toch zal het blijven knagen.

Eens zul je weten: 't valt niet te begrijpen.
Dat lukt je wel. Nieuwsgierig als je bent,
wil jij het achterhalen en doorgronden.
Zoeken naar niets, bij uitstek jouw talent.