De Tweede Ronde. Jaargang 24

[p. 77]

Vier gedichten
Hans Hoenselaars

Opus 61^*

Ooit vond ik vader op de bank onzichtbaar
ademhalen languit met zijn dagelijks larghetto
aan. Dacht hoe argeloos zijn linker hand
onder de rechter paste met de ring, de ogen
tussen open en gesloten in, als de dood
dat hij die ene keer niet sliep bij het begin
van de finale. Slangen, snoeren en sensoren
inmiddels losgehaald, opgewonden, opgeborgen.
Behalve dan, van een beeldscherm huppelende
bogen licht als uit het zicht verdwijnen
van een school dolfijnen op een groene zee,
golvend springtouw van mijn zusjes boven gras,
vaders vingers vragend op de schouder van
mijn moeders wollen winterjas, zijn uitgeworpen
hengel voor de dobber bij de algen in singel-
water plast. Uit mijn Sony-dictafoontje valt
't Rondo Allegro door zijn hijgen heen niet op
te maken. Durf ik eigenlijk te hopen, dat er
voor het afgelopen is een einde aan zal komen.

* De titel ‘Opus 61’ verwijst naar het vioolconcert van Beethoven.

[p. 78]

Auserlesene Salonstücke

Zoals des zomers aan het strand
een vrouw de zon ontvangt
liggend met haar handen in de nek
gelegd, zo staat zij in een lente.

Het is gissen: steekt ze haren op
of schuift ze juist een haarpin uit?
Dankzij haar gebaar blijkt onder
de geheven borsten om haar gazen

niemendal een lint gestrikt, maar
centimeters hoger dan gebruikelijk
ceinturen. Van daar af stroomt 't
wit in plooien naar haar voeten uit

waar in het groen te kennen staat
gegeven dat zij immer onbetreden
Eigenthum des Verlegers blijft.
Het blijft gissen of mijn brunette

de Rheingold-gavotte, het vlotte
menuet, een cavatine illustreert of
eer de Elfenbruid. Ze is 'n plaatje.
Haar bottines doet ze nimmer uit.

[p. 79]

De tuinfilosoof

Voor Rob Leopold

Luidruchtig draagt hij van zijn hand
een dithyrambe voor, draaft gebarend

door alsof hij met één halfgeopend oog
de droesem peilt in opgeheven glazen;

niet in staat stil te staan, haalt hij
Goethe, Grieken, vrouwen aan, omzeilt

Linnaeus zijn Latijn voor dodden,
zeggen, lissen en oevers wilde narcissen.

Er steekt geschater in hem op alleen al
bij het zien van zaden. Of hij van zichzelf

geniet! Maar niet zoveel als van 'n water-
kant in lente waar nog geen wind

doorheen gevaren is, 'n kind waarvan
de haren licht gekamd maar nooit geknipt.

[p. 80]

De tuinarchitect

Voor Klaas T. Noordhuis

In de wandel nijpt hij, van nature
behendig met het groen, uitgelopen

loten uit zijn hagen. Staat hij stil
sluit hij zijn rechter en zijn linker

vingertoppen aan elkander tot een
rug van leren banden goud op snee,

draagt hij uit z'n opgeslagen handen
voor, met de gêne van een dichter

plus de geestigheid van Piggelmee.
Hij draait zijn baardje regelmatig

tot een staartje toe. Zoekt aldoor
(tussen de bedrijven door) een begin

te maken met het roken van de rest
van een sigaar niet groter dan 'n kootje.

Als hij je uitlaat bij het hek heeft hij
zijn armen uitgestrekt, de palmen open.