De Tweede Ronde. Jaargang 24

[p. 71]

Vier gedichten
Bernd Bevers

Bezoek aan de hoofdstad

Er is veel te zien.
Haastig uitgewisselde adressen
op de vluchtheuvel van QR-16,
paniekaanvallen in vlekkeloos Frans,
belastingbetalers rennend voor hun leven.
Ik let op de bomen.
Ze lijken hier magerder, nerveuzer,
sneller van hun stuk gebracht
dan de zware kastanjes thuis.
Ook passeerde er een gezicht
dat blijkbaar uit de doden was opgestaan
zozeer leek het op iemand die ik
nooit meer wilde zien.

[2]

Het is je dag niet, het is vandaag.
Het is het licht dat zijn gewicht verplaatst
en je laat vallen waar je staat.
Een broek van vlees en bloed
gestruikeld op de stoep.

Het is de schrik dat jij dit bent,
een mond die al zijn talen slikt en
uitspuugt in een kreet. Een stem die weer
terug moet al de stiltes in, al de woorden
waarin zij zich vergeet.

[p. 72]

[3]

Welkom in het park van de lege uren,
de getemde soorten dansend voor het oog
van de wandelaar.
Je schroeft je blik in de wolken
en daalt af naar het gras, de waterspiegel
bevend als van een onderaardse explosie,
de zondagse eenden aan de kant
profiterend van elkaars gelovigheid.
Stof is een goed bericht denk je,
een steen voor je uit geschopt, de roestende
harp van een winkelwagen op de bodem van de vijver,
door de politiek over het hoofd gezien.

September

De zomer is afgereisd.
De lach terug tussen de tanden.
Het wegdek glimt als een fossiel
in het museum van verdwenen kunsten.
Op de begane grond doven de lampen
en de gesprekken, het televisieseizoen
opent met een hoestbui.
Het lichaam, alleen met zijn eigen gewicht,
gaat in de boeken op zoek
naar zijn antecedenten.