De Tweede Ronde. Jaargang 24

[p. 196]

Trots
Dalia Ravikovitz^*
(Vertaling Jacqueline Schaalje)

Zelfs stenen breken, zeg ik je,
en niet van ouderdom.
Jarenlang liggen ze op hun rug in de hitte en kou,
zoveel jaren,
dat bijna de indruk ontstaat van rust.
Ze komen niet van hun plaats en zo blijven de scheuren verborgen.
Een soort van trots.
Verwachtingsvol trekken lange jaren aan hun voorbij.
Degene die hen in de toekomst gaat breken
is nog niet gekomen.
En het mos tiert, de algen worden verbannen en de zee rijst en

trekt zich terug,

nog steeds geen beweging.
Tot er een zeehondje over de rotsen wrijft
en weer weggaat.
Plotseling is de steen gewond.
Ik zei je al, als rotsen breken dan gebeurt het bij verrassing.
Vooral bij mensen.

* Dalia Ravikovitz, 1966, uit bundel HaSefer HaSlishi.