De Tweede Ronde. Jaargang 24

[p. 174]

Vertaalde poëzie

[p. 175]

Gedicht^*
Anna Achmatova
(Vertaling Margriet Berg en Marja Wiebes)

Jouw hoogmoed houdt je geest zozeer omvat
Dat er geen straaltje licht meer bij kan komen.
Je zegt dat deze hoofdstad schijn is, dat
Ons geloof alleen bestaat in onze dromen.

Jouw land is zondig - zeg je tegen mij,
Jouw land is goddeloos - zal ik beweren.
Mochten we schuldig zijn, dan kunnen wij
Tot inkeer komen, alles repareren.

Rondom jou - water, bloemen. Waarom zou
Je bij een arme zondaar willen wezen?
Ik weet hoe zwaar het lijden is voor jou:
Je zoekt de dood, maar 't einde doet je vrezen.

* Dit gedicht is, evenals vele gedichten uit de cyclus ‘De witte vlucht’, gewijd aan de kunstcriticus en mozaïst Boris Anrep (1883-1969), een van Achmatova's grote liefdes. Hij verbleef afwisselend in Rusland en Engeland, en vertrok in 1917 voorgoed naar het Westen. In 1965, toen Achmatova in Europa was voor het verkrijgen van een eredoctoraat in Oxford, zagen ze elkaar na bijna vijftig jaar nog één keer terug in Parijs.

[Russisch]

Высокомерьем дух твой помрачен,
И оттого ты не познаешь света.
Ты говоришь, что вера наша - сон
И марево - столица зта.

Ты говоришь - моя страна грешна,
А я скажу - твоя страна безбожна.
Пускай на нас еще лежит вина, -
Всё искупить и всё исправить можно.

Вокруг тебя - и воды, и цветы.
Зачем же к нищей грешнице стучишся?
Я знаю, чем так тяжко болен ты:
Ты смерти ищешь и конца боишься.