De Tweede Ronde. Jaargang 23

[p. 176]

Vier gedichten
Harmen Wind^*
(Vertaald door de auteur)

Verborgen

Hier, in ons eigen leger, liggen wij, genietend
van ons eigen spel met onze eigen liefde, in
ons eigen warme blootje, overal voelbaar,
in de zachte ruigte van het oevergras.

Aan onze voeten kabbelt de stroom, dit is
de rand van de diepte, schat, laat mij niet los.
Als hazen slapen wij. Het is de blik maar
van de lucht die onze huid verzilvert.

* Harmen Wind (1945) is docent Nederlands aan de Iselinge Educatieve Faculteit in Doetinchem. Hij publiceerde poëziebundels in het Fries en het Nederlands en verder een Friese roman. Voor zijn Friestalige debuut Ut ein (1986) ontving hij in 1987 de Fedde Schurer-prijs, de provinciale prijs voor debuten. De hier vertaalde gedichten zijn alle afkomstig uit de bundel By heech en by leech, die najaar 2002 verscheen bij Utjouwerij Fryslân in Leeuwarden.

Ferside

Hjir, yn ús eigen leger, lizze wy, genietsjend
fan ús eigen wille oan ús eigen leafde, ús
eigen waarme neakenens, oeral fielber,
yn de sêfte rûchte fan in ûnderwâl.

Oan ús fuotten skolpert de stream, dit is
de râne fan de djipte skat, lit my net los.
As hazzen sliepe wy. It is de loaits mar
fan de loft dy't ús de hûd fersulvert.

[p. 177]

Omklemd geluk

Zeg maar Maria, zei ze en haar lippen
glansden. Ik fluisterde Maria, dat moment
ruiste genade over de weide, terwijl
mijn handen zachtjes rustten op haar huid.

Ze lachte. Op de wind dreef
een school duiven, in de sloot zwermde
een vlucht bliek. Smal stond ze daar, maar
zichtbaar; alles kon uit haar gebeuren.

Maria, zei ze, lijf vol leven, hoofd
vol licht. Mijn handen gleden van
haar schouders naar haar taille. Omklemd geluk,
een niet te houden naam. Maria, spreek het uit
en je bent het kwijt. Ze rekte zich en groette en
verdween. Voorjaar. Een stille, zachte avond.

Omklamme lok

Sis mar Marije, sei se en har mûle
glânze. Ik lústere Marije en in amerij
rûze genede oer de greide, wylst
myn hannen hoeden rêsten op har hûd.

Se lake. Op 'e wyn swom in iezing dowen,
yn 'e wyk swarme in flecht spjirring.
Smel mar sichtber stie se dêr,
út har koe alles barre.

Marije, sei se. Liif fol libben, holle
fol ljocht. Myn hannen gliden fan har
skouders nei har mul. Omklamme lok,
in net te hâlden namme. Marije, sprek it út,
en bist it kwyt. Se speake har en groete en
ferdwûn. Maaie, in stille, mylde jûn.

[p. 178]

Nood

Wij merkten wel hoe groot het water
was geworden. Een schim, gedaante met
een monsterachtig lichaam, raasde
over de dijken op ons af, woest
om zich heen slaand alsof
hij ons weg wilde vagen.

Wij zagen hem wel komen, door het
zolderraampje, voelden wel het schudden
van het huis, het sidderen van ontsteltenis.
Het grote water schreeuwde alsof het
met een zweep werd afgetuigd, opgejaagd,
vermetel afgereden als een blinde hengst.

Het was maar een klein dakvenster, zodoende
rook ik jouw haar en dook boven dat gruwelijke
water nog een ogenblik het veldje wollegras
op, die lente, wuivend in de wind,
tussen de petgaten, voordat
de muur het begaf.

Need

Wy murken wol hoe grut it wetter
wurden wie. In skym, in stal mei
in almeugend grouwe bealch stode
balstjurrich oer de memme-earmen
hinne op ús ôf, ramaaiend mei syn
slaaien as woe er ús fergrieme.

Wy seagen him wol oankommen, troch
it souderfinster, fielden wol it skodzjen
fan it hûs, it rydboskjen fan alteraasje.
It grutte wetter raasde as waard it
ôfseame mei in swipe, oanfitere,
oerdwealsk ôfriden as in bline hynst.
It wie mar in lyts dakrútsje, sadwaande
rûkte ik dyn hier - en riisde boppe dat
grouwélige wetter noch in hoart it
pôltsje moark, dy maaitiid, twirjend
op 'e stripe mids de petten
ear't de muorre it bejoech.

[p. 179]

Ontmoeting

Was het je mond die het hem deed? Je lach?
De glans van fonkeltanden in dat lonkend
levensrood, wenk van verlangen en genot,
die als bij toverslag je blik verlichtte?

Was het je warmte die het deed? Je geur
Een zwoele wind over de velden die je leidde,
odeur van wellust, zoete bloei, hartstocht,
het reukwater van wild en gretig spelen?

Het was je rok, een ritseling. Een zucht.
Toen je mij raakte bij je gaan, het enige
contact, één ogenblik, stof die stof streelde,
de onvergankelijkheid van opgaan in de nacht.

Moetsjen

Wie it dyn mûle dy't it die? Dyn laits?
Begear fan fonkeltosken yn dat noegjend
libbensread, gebeart fan langstme en geniet,
de tsjoen dy't dyn gesicht op slach ferljochte?

Wie it dyn waarmte dy't it die? Dyn rook?
In soele wyn oer maitiidsfjilden dy't dy late,
odeur fan wille, leidich blomkjen, hite twang,
it rûkersguod fan slij en roppich boartsjen?

It wie in lûd, de rissel fan dyn rok. In sucht.
Doe'sto my rekkest yn dyn gean, it iennichste
kontakt, ien amerij, stoffe dy't stoffe streake,
de ûnfergonklikens fan opgean yn de nacht.