De Tweede Ronde. Jaargang 23

[p. 172]

Vier gedichten
Cornelis van der Wal^*
(Vertaling Jabik Veenbaas)

Geboorte

Warm en week het visbegin.
Zonloos hol dat aan botten hangt;
uit zijn buitenaardse ogen
stroomt echter onderzoekend licht.

Een uitgewrongen engel schreeuwt op koude witte lakens.
Het zachte weefsel schuurt
zijn nog heilige huid.

Ronde blauwe woorden rollen uit gaten
die in glimlachende hoofden zitten en zakken
door de slurpende trechter,
zijn weke schedel.

Vorm de eerste korst.

* Cornelis van der Wal (1956) is in het verleden wel eens ergens werkzaam geweest, maar heeft de ketenen der burgermansarbeid sedert lang geslaakt. Hij publiceerde twee gedichtenbundels, In nêst jonge magneten (Koperative Utjowerij, Bolsward, 1991), waarvoor hij de Fedde Schurer-prijs (de Friese prijs voor debuten) kreeg, en Sinnestriel op it Offermês (Koperative Utjowerij, Bolsward, 1997). De verzen ‘Berte’ en ‘Gjin hichteferskil’ zijn afkomstig uit de eerste, de verzen ‘It boadskip’ en ‘It reade wetter’ uit de tweede bundel.

Berte

Waarm en weak it fiskbegjin.
Sinneleaze hoale dy't oan bonken hinget;
út syn bûtenierdske eagen
streamt lykwols ûndersykjend ljocht.

In útwrongen ingel raast op kâlde wite lekkens.
It sêfte weefsel skjirret
syn jit hillige hûd.
Rûne blauwe wurden rôlje út gatten
dy't yn glimkjende hollen sitte en sakje
troch de sloarpjende trachter,
syn weake plasse.

Foarmje de earste koarste.

[p. 173]

Geen hoogteverschil

Jongen dreef op een vlot het slome
denken af; een wijze vors in slijm
was zijn wegwijzer.

Op de oever stonden groen uitgeslagen monumenten
voor de materie.
In de ruime zomerlucht lachten dood de krimpende zon

en stekeblinde ideeën, de zilveren insecten
die zijn bruine hoofd zochten, de lege
ruimte zouden vervuilen.

De vors liep vast en verdorde op een stenen wens
en de stroom werd een stille poel want er was
geen hoogteverschil tussen hem en een toekomst.

Gjin hichteferskil

Jonge dreau op in flot it sleauwe
tinken bedel; in wize frosk yn slym
wie syn paadwizer.

Op 'e wâl stiene grien útsleine monuminten
foar de matearje.
Yn 'e romme simmerloft laken dea de krimpende sinne

en steksjogge ideeën, de sulveren neven
dy't om syn brune holle sochten, de lege
romte fersmoargje soene.

De frosk rûn fest en fertoarre op in stiennen winsk
en de stream waard in stille poel want der wie
gjin hichteferskil tusken him en de takomst.

[p. 174]

De boodschap

Nieuwe pillen beheksten mijn dunne lippen met een misselijke
grijns
en ik stapte vanuit een hol de ruwe herfstnacht in,
kwam u tegemoet.

De maan was een gniffelende zeis die kiekeboe met me speelde,
wolken spraken met consumptie.
Ik had weer last van boze twijfel.

Mijn broekspijpen voelden zeer warm en zwaar en behoorlijk
verslaafd zoog het riool aan de pijpen.
Ik kwam u tegemoet met een oude bruine boodschap.

It boadskip

Nije pillen tsjoenden in mislik glimke op myn tinne lippen
en ik stapte út in hoale wei de rûge hjerstnacht yn,
kaam op jim ta.

De moanne wie in gnyskjende seine dy't piba mei my boarte,
wolkens sprutsen mei konsumpsje.
Ik hie wer lêst fan lulke twifel.

Myn boksen fielden tige waarme en swier en och sa
ferslaafd sûgde it rioel oan 'e pipen.
Ik kaam op jim ta mei in âld brún boadskip.

[p. 175]

Het rode water

Ik sla de secondenwijzer
met mijn filosofisch hamertje-tik vooruit,
in de vensterbek
geef ik vleesplanten water.

Ik rooster mijn botten op de kachel
en wacht op een kannibaal.
Buiten stromen hordes mensen
huizen en gebouwen uit en in.

Mijn bronzen Boeddhabuik in de badkuip
wordt gaar in het allerlaatste schuim.
Ik heb het vlees volgens recept
in het rode water laten zakken.

It reade wetter

Ik slaan de sekondewizer
mei myn filosofysk hammerke-tik foarút,
yn 'e finsterbek
jou ik fleisplanten wetter.

Ik roasterje myn bonken op 'e kachel
en wachtsje op in kannibaal.
Bûten streame kloften minsken
huzen en gebouwen út en yn.

Myn brûnzen Boeddhabúk yn 'e baaikûpe
wurdt gear yn it alderlêste skom.
Ik haw it fleis neffens resept
yn it reade wetter sakje litten.