De Tweede Ronde. Jaargang 23
(2002)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 164]
| |
Reitdiep
| |
ReitdiepSe streamden nei de see ta. Frjemdlingen
wienen se, se krigen oare foarmen. Sa wie wetter
A, en de huzen hieten Onrust of sels Vooruitgang.
Ik siet ferslein op myn tekenkoffer,
koe net mear prate, socht dagenlang om myn potlead.
It plak dat thús wie, mar gjin wjerlûden hie.
Ik sliepte wer en de tiid beweegde
de oare kant út. Ik gluorke troch it rút,
al wist ik net wat ik fine soe en
hoeden beseach ik de A-kerk of
de seefûgel dy't eefkes bekaam op it dak.
Wy fertrouwden inoar net mear.
| |
[pagina 165]
| |
[Vervolg Nederlands]Soms slopen de sjofele heremieten langs,
plozen de tijd af en smeten oude landkaarten in mijn huis.
Of ze hingen aan de klokken in de kerk, lachten
om zichzelf en mijn verbijstering
als we naar boven keken en gevangenen werden
van talen vol ruis.
Het water stroomde haast over de kaden toen ik droomde
dat onze straat een onverwachte uitgang had.
Een handwijzer was aan de wal gespijkerd en
de richtingen wezen de kant van het Noorden op.
Ik liet mijn wadloopschoenen maken,
haalde de tekens uit mijn koffer.
Met de wind in de rug zeilde ik het Reitdiep af
als was ik een schip in een regenjas.
Oude fabrieken als abstracties aan het water.
Kleiner wordende flats.
Weemoed in een waaiende boom.
Een hoge terp in Oostum waar ooit
de herfstweiden zongen.
| |
[Vervolg Fries]Soms slûpten de skurve hearremiten foarby,
kôgen op 'e tiid om en smieten âlde lânkaarten by my yn 'e hûs.
Of se hongen oan 'e klokken yn 'e tsjerke, laken
om harsels en myn ferbjustering
at wy nei boppen ta seagen en finzenen waarden
fan talen fol rûs.
It wetter streamde hast oer de kades hinne doe't ik dreamde
dat ús strjitte in ûnferwachtse útgong hie.
In hânwizer wie oan 'e wâl spikere en
de rjochtingen wiisden de kant fan it Noarden út.
Ik liet myn waadrinskuon meitsje,
helle de tekens út myn koffer.
Mei de wyn yn 'e rêch sylde ik it Reitdiep del
as wie ik in skip mei in reinjas oan.
Alde fabneken as abstraksjes oan it wetter.
Lytser wurdende flats.
Weemoed yn in waaiende beam.
In hege terp yn Oostum dêr't oait
de hjerstgreiden songen.
| |
[pagina 166]
| |
[Vervolg Nederlands]In Garnwerd de wuivende molen waar ik deel van werd
toen de zon een paarse speelbal aan de hemel was.
De weggeschimmelde hoeven zonder verf.
De kronkel naar het noorden
tussen de grijsblauwe zeeklei en dan
het Lauwersoog.
Ik zag de boot naar het eiland varen.
Mijn hand ging even omhoog, vond de pen in mijn zak
en ik liep het pad terug, het Reitdiep af.
Het was zoveel zachter dan toen.
Uiteindelijk woonde de zon in dit uitzicht.
In de weiden trilden boterbloem en hondspeterselie en
de stad lag sloom te soezen in de warmte.
Thuis vond ik in het verse brood een afdruk van tanden.
In het glas stolde de geur van wijn.
Ik zat in de vensterbank, keek naar buiten.
| |
[Vervolg Fries]Yn Gamwerd de wiuwende mûne dêr't ik part fan waard
doe't de sinne in pearse heinebal oan 'e himel wie.
De fuortskimmele pleatsen sûnder ferve.
De kronkel nei it Noarden ta
tusken de griisblauwe seeklaai en dan
it Lauwerseach.
Ik seach de boat nei it eilân farren.
Myn hân gong efkes omheech, fûn de pinne yn 'e bûse
en ik rûn it paad werom, it Reitdiep del.
It wie safolle sachter as doe.
Uteinlik wenne de sinne yn dit útsicht.
Yn 'e greiden trillen bûterblommen en hûnestanken en
de stêd lei sleau achteroer yn 'e waarmte.
Thús fûn ik yn 'e farske bôle in ôfdruk fan tosken.
Yn it glês bestjurre de rook fan wyn.
Ik siet yn it finsterbank, seach nei bûten ta.
| |
[pagina 167]
| |
[Vervolg Nederlands]In de spiegels verscheen een oud altaar van steen.
Een vrouw trok haar jurk uit en een man pakte haar heupen beet.
Het ademen stopte en hun handen streelden
de vulkanen op de maan.
Bitterzoet verdwenen ze in het niets.
De napijn gaf een vreemde stilte.
Bloedsporen lieten zich niet begraven in simpel en schoon schrift.
Het wezen dat ze een kind noemden, had ogen
die wijder waren. Keek het mij aan?
Het had vleugels waarmee het vliegen kon en het wist
niets van de taal die zou komen.
Het droeg een helm.
Het was haast niet te verdragen kwetsbaar.
Veel later zouden ze dat blootgesteld noemen.
Het was geboren uit het hoofd van de vader en de vraag
was natuurlijk: had hij heupen? De moeder woonde in de lucht,
had het zwaard aan de gordel. Bewaarde zij het zaad?
Op de muur verscheen een tweeklank.
| |
[Vervolg Fries]Yn 'e spegels ferskynde in âld alter fan stien.
In frou strûpte har jurk út en in man krige har by de heupen.
It sykheljen stoppe en har hannen streaken
de fulkanen op 'e moanne.
Bitterswiet waarden se wei yn it neat.
De neipine joech in fijemde stilte.
Bloedspoaren lieten har net bedobje yn simpel en skjin skrift.
It wêzen dat se in bern neamden, hie eagen
dy't wider wienen. Seach it my oan?
It hie wjukken dêr 't it mei fleane koe en it wist
neat fan de taal dy't komme soe.
It hie in helm op.
It wie hast net te femearjen kwetsber.
Folle letter soene se dat bleatsteld neame.
It wie beme út 'e holle fan 'e heit en de fraach
wie fansels: hie er heupen? De mem wenne yn 'e loft,
hie it swurd oan 'e mul. Bewarre sy it sied?
Op 'e muorre ferskynde in twalûd.
|
|