De Tweede Ronde. Jaargang 23

[p. 30]

Nederlandse poëzie

[p. 31]

Zes Friese verzen
Job Degenaar

Schaatsen op het Slotermeer
(voor beginners)

Op blikkerende messen dalen we af
de zon staat patriarchaal

in oorlog met ijzers
en verwende ledematen

schuiven we koddig
een oudfries plaatje in

Na afloop eensgezind:
het mooiste is te zijn geweest

Lemster strand in grijs

Misschien zijn meisjes uit Japan hier nodig
drie in lila, rose, wit, onder een parasol van riet
op smalle voeten over het bleke zand

de wind stak op, het water ruiste
en wolken buitelden door het blauw
of ze heel de aarde nog over moesten

en waar in de verte de baai verdroomt
stroomde het goud van boeddha
over de uitgewoonde harten

[p. 32]

Lemmer richting lente

Als oude wijven kwetteren dakgootmussen
uit tuinen wringen zich speerpuntkrokussen
de begraafplaatskraaien blijven elders dralen

en overal waar je ogen dwalen
op de Straatweg en de beide Streken
zijn de meisjes mooier dan ze gister leken

Lemster harmonie op kerstmorgen

Ze lopen in dunne uniformen
hun schoenen knarsend in de sneeuw
door de nog onbegonnen straten
met vernikkelde vingers nemen ze stelling
dan, op een teken, verkopert hun adem

als een warme valwind strijken klanken
langs het duister van de ramen
Hoor, de engelen zingen de eer
van de nieuwgeboren Heer
een gordijn beweegt, een ander gloeit op

hun lied verzoent wat wij verzaken:
hoop aan dit bestaan te geven
zo worden wij opnieuw geboren -
god, bewaar hun tonenval
want er is kou en onmacht bovenal

[p. 33]

Gezicht op Lemmer (winter)

Van verre is in de schemerstraten
de geur van naaldhout aangevoerd
het carillon kwijnt in de mist

als door een onzichtbare fuik bijeengedreven
staan bij de brug waarlangs hun vaders voeren
verweerde visserszonen

drie uiteengegroeide kerktorens
wijzen als kompasnaalden
naar één richting

Gezicht op Lemmer (zomer)

Van 't Lemster hart, de Oude Sluis
staan de trage kleppen open
laten een uitheems vertoon
van zeilen door, die als van
glas gemaakt, omzichtig
glijden langs terrassen

wanneer de brug zich neervlijt
herenigd met een zucht, maant
bij vlagen over 't gewemel heen
het carillon: Frysk bloed tsjoch op!