De Tweede Ronde. Jaargang 23

[p. 34]

Vijf gedichten
Jaap Ferwerda

Havenstad

Vaktaal aan hemel en have:
een komma hier, een circonflexe daar,
vlak boven waar de onzichtbare eilanden huizen
een harige pluim als de staart
van een eekhoorn - die niet kan schrijven.
De haven richt talrijke uitroeptekens op
en als je verwonderd oplet zie je o
veral de o van verbazing.
Om maar te zwijgen van de stilte
in de zeilen en in het zwart achter de sluis,
ook nog het v-teken der meeuwen
en het hele lange gedachtestreepje van
de Noorderpier, ocharme, die eenarm
met zijn ene geeuwende gedachte -
nog geen nieuws zeker.
Goed dat er lezen is.

[p. 35]

De bewoners van deze stad

Willen wij eens bedaren
dan gaan we naar de dijk en
kijken naar de zee, naar de
eilanden bij helder weer,
groeten passanten, maken een praatje,
volgen het zwenken der meeuwen,
laten de wind maar blazen,
verlangen naar zon
en lopen - genoeg is meer -
langs een andere weg weer terug.
Je houdt er altijd iets van over:
zout op de mond
en een zekere verstrooidheid
ten opzichte van
het nieuws van acht uur.

[p. 36]

Een dagje wereld

Ik groet de Allerhoogste, want
het is weer alles licht, kleur, sierpapier,
een optocht van kraakhelder materiaal,
van vrouwen, vlinders, vogels - wat natuur
zoal te bieden heeft. Er komt een bomenbos
voorbij, en een zwerm bergen, kinderen
op paarden, waaiend met hun haren en
met kartonnen toeters in hun bek. Zelfs
de achtergrond is erg interessant:
een pyrotechnisch meesterwerk van speelgoed
waar blokken stuiteren als ballen, en stuiters
vol ranken en lianen flikkeren als sterren.
De lucht bruist als een zee, de zee kolkt als
een vuur, de wolkenlucht dreigt met een
rotsgebergte, een lavastroom, een graf van as.
Teveel, er is teveel, ook allerhande narigheid.
Dat weet ik ook wel
maar desniettegenstaande
groet ik de Allerhoogste
toch wel graag
vandaag.

[p. 37]

Dagindeling

Om zeven uur opgestaan
van half acht tot negen verlangd
om negen uur ontbeten
van tien tot twaalf gehoopt
daarna een half uur gehunkerd.
Gegeten
en om half twee begonnen met
een verwachtingsprojekt
dat uitliep tot half vier.
Vermoeid. Geslapen tot half zes.
In gezelschap een uur zitten wensen
en enkele woorden gewisseld.
Toen tot half drie 's nachts
de fles op tafel.

[p. 38]

Tuinfeest

Wij spraken zacht over dood, doodgaan en doden
en dood belevenden. De avond
streek voorbij als een trage zeilboot.
Zelfs ongenode gasten sloten zich aan bij ons gesprek
en vervielen tot haperende herinneringen.
Met de een voor een dovende fakkels
doofden ook onze woorden en keek ieder peinzend
naar de grond, ons graf.