|
| |
| |
| |
Vier gedichten
Boris Pasternak
(Vertaling Margriet Berg en Marja Wiebes)
['t Is februari. Schrijf erover!]
't Is februari. Schrijf erover!
Neem snikkend pen en inkt ter hand,
Terwijl de borrelende modder
In 't troosteloze voorjaar brandt.
Huur dan een koets. Rij door 't geratel
Van wielen, door het klokgelui,
Daarheen waar alle inkt en tranen
Verdrinken in de regenbui.
Waar roeken zich vanuit de bomen,
Alsof 't verkoolde peren zijn,
In poelen storten. Op de bodem
Van 't oog ontstaat een doffe pijn.
De sneeuw dooit weg tot zwarte plassen,
't Gekrijs trekt sporen in de storm,
En hoe toevalliger hoe vaster
Krijgen gedichten snikkend vorm.
| |
[Февраль. Достать чернил и плакать!]
Февраль. Достать чернил и плакать!
Писать о феврале навзрыд,
Достать пролетку. За шесть гривен,
Чрез благовест, чрез клик колес,
Перенестись туда, где ливень
Еще шумней чернил и слез.
Где, как обугленные груши,
Сорвутся в лужи и обрушат
Сухую грусть на дно очей.
Под ней проталины чернеют,
И чем случайней, тем вернее
| |
| |
| |
['t Klavier likt van zijn mond het schuim en huivert.]
't Klavier likt van zijn mond het schuim en huivert.
Die ijlkoorts brengt jou ergernis, verdriet.
‘Ach liefste!’ zeg jij. ‘Nee,’ roep ik, ‘nu niet!
Ik speel!’ Maar wat is zo intiem, zo zuiver,
Als 't strooien van akkoorden in de haard,
Alsof het dagboekdeeltjes zijn van jaren?
O wonderbaar begrip, slechts één gebaar,
Eén knik, en je bent vrij, zul je ervaren.
Ik laat je vrij. Wees anderen toegedaan.
't Verhaal van Werther is al lang geschreven.
Er hangt een geur van dood in 't huidig leven:
Open een raam - of aders opengaan.
| |
[Рояль дрожащий пену с губ оближет.]
Рояль дрожащий пену с губ оближет.
Тебя сорвет, подкосит этот бред.
Ты скажешь: - милый! - Нет, - вскричу я, - нет!
При музыке?! - Но можно ли быть ближе,
Чем в полутьме, аккорды, как дневник,
Меча в камин комплектами, погодно?
О пониманье дивное, кивни,
Кивни, и изумишься! - ты свободна.
Я не держу. Иди, благотвори.
Ступай к другим. Уже написан Вертер,
А в наши дни и воздух пахнет смертью:
Открыть окно, что жилы отворить.
| |
| |
| |
Hooibergen
Rode libellen dansen, jagen,
En hommels vliegen af en aan.
Boerinnen lachend op de wagen,
De maaier laat zijn sikkel gaan.
Ze keren 't gras voor 't binnenhalen
Zolang het zonnig is en droog,
En maken als de zon gaat dalen
Een hooiberg, als een huis zo hoog,
Die in de late avondstonde
Wat op een boerenherberg lijkt,
Waarin de nacht zich op een sponde
Van vers gemaaide klaver vlijt.
Als 't duister afneemt in de morgen
Verheft de hooiberg zich als schuur,
Waar op zijn tocht de maan geborgen
Kan slapen tot het nachtlijk uur.
Dan komen karren aangereden
In 't grauwe licht achter elkaar.
De prille dag rijst van zijn stede
Met hooi en strootjes in het haar.
De oppers in de middag kleuren
Als wolken tegen 't blauwe zwerk,
Als wodka op anijszaad geuren
De velden, prikkelend en sterk.
| |
Стога
Летят шмели во все концы,
Колхозницы смеются с возу,
В стога, величиной с дома.
Где ночь ложится на полати
К утру, когда потемки реже,
Стог высится, как сеновал,
В котором месяц мимоезжий,
Чем свет телега за телегой
Наставший день встает с ночлега
С трухой и сеном в волосах.
А в полдень вновь синеют выси,
Опять, как водка на анисе,
| |
| |
| |
Na de sneeuwstorm
Nu de sneeuwstorm weer af is genomen,
Wordt het stil om me heen. Met plezier
Hoor ik stemmen van kinderen komen
Van de overkant van de rivier.
Ik heb vast geen gelijk, zult u geloven,
'k Ben verblind en niet bij mijn verstand,
Als een wit gipsen vrouw viel van boven
Winter ruggelings neer op het land.
Van omhoog ziet de lucht haar gesloten
Dode oogleden, samengedrukt,
Heel de hof, alle twijgen en loten,
Gaan nu onder een sneeuwlaag gebukt.
Greppels, bomen, rivierijs en wegen,
Het perron en de rails van de trein
Hebben zuivere vormen gekregen,
Zonder hoeken, één vloeiende lijn.
Als je 's nachts niet kunt slapen, verlangend,
Vol begeestering opstaan uit bed,
Om 't heelal in een bladzij te vangen
En te ketenen in een couplet,
Om gebeeldhouwde stronken en heggen,
Heel die dakenzee langs de rivier,
Dat besneeuwde heelal vast te leggen,
Heel de stad in de sneeuw, op papier.
| |
После вьюги
После угомонившейся вьюги
Наступает в округе покой.
Я прислушиваюсь на досуге
К голосам детворы за рекой.
Я, наверно, неправ, я ошибся,
Белой женщиной мертвой из гипса
Наземь падает навзничь зима.
Небо сверху любуется лепкой
Мертвых, крепко придавленных век.
Всё в снегу: двор и каждая щепка,
И на дереве каждый побег.
Лед реки, переезд и платформа,
Лес, и рельсы, и насыпь, и ров
Отлились в безупречные формы
Без неровностей и без углов.
Ночью, сном не успевши забыться,
В просветленьи вскочивши с софы,
Целый мир уложить на странице,
Уместиться в границах строфы.
Как изваяны пни и коряги,
И кусты на речном берегу,
Море крыш возвести на бумаге,
Целый мир, целый город в снегу.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd