De Tweede Ronde. Jaargang 23

[p. 179]

Vier gedichten
Vladimir Nabokov^*
(Vertaling Anne Stoffel)

Wolken

Ironisch traag verandert het gezicht
waarmee de wolken doen alsof twee lijven
elkaar omhelzen in het blauwe licht.

Een luie hemel spot met het beschrijven
door accurate geografenhand
van dingen die toch nooit hetzelfde blijven;

azuren zeeën knagen aan het land.
Vaak lijkt het of de lucht met de verwrongen
koppen van aardse heersers is bemand:

een berg wordt in een andere vorm gedwongen,
tot doodsbleek voorhoofd en profil geplooid,
en smelt dan weer, zoals ook de gedrongen

macrocephaal, die gister werd voltooid
door kinderen met blossen van de koude,
nu bijna helemaal is weggedooid.

En nieuwe wolken volgen op de oude.

* Deze herfst verschijnt bij uitgeverij Hoogland & Van Klaveren een Russisch-Nederlandse bundel met poëzie van Nabokov.

Облака

Насмешлива, медлительна, легка
их мимика средь синего эфира.
Объятьям подражают облака.

Ленивая небесная сатира
на тщание географа, на лик
изменчивый начертанного мира;

грызет лазурь морская материк.
И - масками чудовищными - часто
проходят образы земных владык:
порою, в профиль мертвенно-лобастый
распухнет вдруг воздушная гора,
и тает вновь, как тает коренастый

макроцефал, которого вчера
лепили дети красными руками,
а нынче точит оттепель с утра.

И облака плывут за облаками.

[p. 180]

De reus

Ik schiep van sneeuw een reus, ik gaf hem leven
en in de nacht voor Kerstmis, in de kou,
heb ik, gestrenge meester, hem verdreven
de velden in, bij mist, op weg naar jou.

Er zwermden zwarte raven rond zijn slapen,
als vliegen om de kop van 'n witte stier.
Niet door een storm of geest was hij geschapen
maar door een smart zo rauw als van een dier.

Onstuitbaar als de winter, blind, op voeten
van marmer liep hij verder naar jouw land.
De jagers die hij in de wind ontmoette
verloren bij zijn aanblik hun verstand.

Maar toen bereikte hij de grens; er bloeiden
daar bloemen, en hij hield zijn schreden in:
jij was gelukkig en je wangen gloeiden,
in jouw land was de lente koningin.

Великан

Я вылепил из снега великана,
дал жизнь ему и в ночь на Рождество
к тебе, в поля, через моря тумана,
я, грозный мастер, выпустил его.

Над ним кружились вороны, как мухи
над головою белого быка.
Его не вьюги создали, не духи,
а только огрубелая тоска.
Слепой, как мрамор, близился он к цели,
Шагал, неотразимый, как зима.
Охотники, плутавшие в метели,
его видали и сошли с ума.

Но вот достиг он твоего предела
и замер вдруг: цвела твоя страна,
ты счастлива была, дышала, рдела,
в твоей стране всем правила весна.

[p. 181]

[Vervolg Nederlands]

Licht en eenvoudig, met een ziel van zijde,
gleed jij in stille zonneschijn voorbij
en met de ander die je begeleidde
sprak je zo trots en zuiver over mij.

En vergeleken met die zon, die volte,
begreep ik geen partij te zijn voor jou,
en heel mijn blinde smart is weggesmolten,
doorhuiverd van het tere lenteblauw.

[Vervolg Russisch]

Легка, проста, с душою шелковистой,
ты в солнечной скользила тишине,
и новому попутчику так чисто,
так гордо говорила обо мне.
И перед этим солнцем отступая,
поняв, что с ним соперничать нельзя,
растаяла тоска моя слепая,
вся синевой весеннею сквозя.

[Welnee, het leven is niet raadselachtig!]

Welnee, het leven is niet raadselachtig!
Het aards bestaan is helder, dauwbespat.
Van engelen zijn wij de rupsen; prachtig
je in te vreten in een blad.

Hul je in stekels, kruip, word sterker, kwieker:
hoe gulziger je tocht was door het groen,
des te fluweliger en magnifieker
de vleugels die zich opendoen.

[Нет, бытие - не зыбкая загадка!]

Нет, бытие - не зыбкая загадка!
Подлунный дол и ясен, и росист.
Мы - гусеницы ангелов; и сладко
въедаться с краю в нежный лист.
Рядись в шипы, ползи, сгибайся, крепни,
и чем жадней твой ход зеленый был,
тем бархатистей и великолепней
хвосты освобожденных крыл.

[p. 182]

Elektriciteit

Speel op de pleinen, lichtreclame!
Getemde bliksem, zaai van grond
tot allerhoogste spiegelramen
je fonkelende woorden rond,

maar zonder de gewijde dreiging
waarmee destijds over die muur
in Babylon dat schrift voorbijging
- en alle wijnen werden zuur.

Schrijf in je brand van toverkleuren
maar liever iets eenvoudigs neer,
iets om de burger op te beuren,
of goede handelswaar ter eer.

En hebben ze die zwartgelakte
buiksprekersdoodkist aangezet,
gehoorzaam dan de stopcontacten
en zing en praat en speel trompet.

Электричество

Играй, реклама огневая,
над зеркалами площадей,
взбирайся, молния ручная,
слова пылающие сей.

Не те, угрозою священной
явившиеся письмена,
что сладость отняли мгновенно
у вавилонского вина.
В цветах волшебного пожара
попроще что-нибудь пиши,
во славу ходкого товара,
в утеху бюргерской души.

И в лакированной коробке,
в чревовещательном гробу,
послушна штепселю и кнопке,
пой, говори, дуди в трубу.

[p. 183]

[Vervolg Nederlands]

Voorspel ons niet het Eind der Tijden,
maar geef gewoon het weerbericht.
Wil warmte door ons water leiden,
zet boeken in een kring van licht.

Voed sissend met Bengaalse vonken
de bovenleiding van de tram,
zo is door jou de stad bij donker
merkwaardig vriendelijk gestemd.

Maar soms, als alles van gedaante
verandert en er onweer dreigt,
soms kruipt, als van geheime schaamte,
de aarde in haar schulp en zwijgt.

En zie - daar vlieg je, als tevoren
onaards en vreemd... onpeilbaar naakt
staan in de lucht je blauwe sporen,
de scheuren die jij zichtbaar maakt.

En weer is, net als in de jaren
dat zij nog alles vóór zich had,
de wereld broos en onervaren
en door een vlam van God omvat.

[Vervolg Russisch]

И не погибель, а погоду
ты нам из рупора вещай.
Своею жизнью грей нам воду,
страницу книги освещай.

Беги по проводу трамвая,
бенгальской искрою шурша,
и ночь сырая, городская
тобою странно хороша.

Но иногда, когда нальется
грозою небо, иногда
земля притихнет вдруг, сожмется,
как бы от тайного стыда.
И вот - как прежде, неземная,
не наша, пролетаешь ты,
прорывы синие являя
непостижимой наготы.

И снова мир, как много сотен
глухих веков тому назад,
и неустойчив, и неплотен,
и Божьим пламенем объят.