De Tweede Ronde. Jaargang 23

[p. 99]

Vittorio Cecchi Gori
J.P. Guépin

Ik ben bekeerd. Van nu af aan ga ik het heel anders doen. Vroeger vertelde ik menig verhaal: over het Gat van Toerfan, over de patrofagie. Die verhalen klonken heel waarschijnlijk. Maar ze waren verzonnen. Van nu af aan ga ik alleen ware verhalen vertellen. Ze vertonen dan ook allemaal het kenmerk van het onware: ze lijken direkt uit de krant te komen. Wat ze dan ook doen.

Dit verhaal gaat over Vittorio Cecchi Gori en mijn verhaal begint op pagina 5 van de Corrierre della Sera van 6 juli 2001. Dat is lang geleden maar er komt, zoals steeds, een vervolgverhaal op. Je kunt in geen maanden een Italiaanse krant gelezen hebben, en de verhalen blijven toch hetzelfde feuilleton: over de gravin Ariosto, over de gravin Vacca (Koe) Agosto, en nu over Vittorio Cecchi Gori.

Even wat voorgeschiedenis. Cecchi is van filmacteur filmproducent geworden, erfgenaam van het privé-televisiestation Telemontecarlo, eigenaar van de voetbalclub Fiorentina, ex-senator van de Ulivo, het verbond van linkse partijen dat nu verslagen is. Hij heeft Telemontecarlo verkocht aan de Gouden Gids, maar wordt niet van ganser harte betaald en de voetbalclub heeft hij van het faillissement moeten redden met 68 miljard lire, die betaald zijn met valse wissels. Kortom, het gaat niet meer zo goed met Vittorio Cecchi, de ex-senator, zeker niet zó goed als met zijn politieke tegenstander Berlusconi.

Cecchi heeft het altijd gedaan met blondines, ‘born yesterday’, tot hij er een tegenkwam die niet van gisteren was en die met hem trouwde, Rita Rusic. Ze wil nu van hem scheiden en eist de helft van zijn bezit op: tweeduizendmiljard lire, een kleinigheid.

Er is een ongure bijfiguur Aldo Ferrari, die gearresteerd is met cheques op zak van anderhalf miljard op naam van de Cecchi Gori Group. Deze Aldo Ferrari is de man die de riskante klussen moet opknappen, hij heeft al menigmaal wegens fraude in de cel gezeten. Hij is een provinciale playboy van 56, hij gaat het liefst in zwart leer gekleed en draagt vier telefoontjes aan zijn riem. Hij zegt agent te zijn van de CIA en de Nato. Hij moet kennelijk het vuile werk opknappen.

[p. 100]

Vittorio Cecchi Gori heeft huizen in Florence, waar zijn voetbalclub is, in Rome en een vakantiehuis aan de kust van Sabaudia. Bij de inval in Florence bleek dat de huismeester met vakantie was, hij werd opgehaald maar kende de cijfercombinatie van de kluis niet, die Rita Rusic natuurlijk wel kent. Maar ze heeft nog geen gelegenheid gehad naar Florence te komen.

De inval in Rome om acht uur 's ochtends had daarentegen een spectaculair succes. Cecchi huurt een deel van het Palazzo Borghese; het stadspaleis van de familie. Wat nu het Museo Borghese heet, was een buitenplaats. De familie Borghese bestaat, anders dan de naam doet vermoeden, uit prinsen.

De agenten dringen binnen in de immense salon, de muren en plafonds beschilderd met fresco's, de divans met roze en gouden zijde bekleed. In het midden van de zaal staat een elegante ovale eettafel die altijd gedekt is voor 12 personen. Aan een van de wanden staat een spiegel. De politie loopt door de sala, tilt her en der kussens op. Een agent drukt op een knop naast de spiegel; de manshoge spiegel draait open, en een gouden slaapkamer wordt zichtbaar, met een gouden bed met turquoise lakens, en daarop liggen Cecchi en zijn blondine Valeria Marini.

Naakt denkt U dan. Maar daar oordelen de kranten verschillend over. Hij was in pyama, en zij in een babydoll zegt de ene krant en volgens een andere liep hij op pantoffels, dat wil zeggen hij had zijn kamerjas aan. De kranten zijn er niet bij geweest. Maar ze waren natuurlijk naakt, ‘bezig de liefde te bedrijven’, zoals de journalist van weer een andere krant schrijft, die er ook niet bij geweest is.

Ik heb de neiging, zoals ook mijn lezers neem ik aan, om aan een scène uit het theater van de Lach te denken, uit een klucht van Feydeau: ‘Hemel, mijn echtgenoot’, werd dan ‘Cielo, la polizia’ - en ook aan de bizarre feesten van Renaissance-pausen en decadente Romeinse keizers.

U moet zich voorstellen hoe deze verleidingsmachine opgebouwd is. Cecchi zit met zijn blondine aan de grote tafel champagne te sippen, ze snoepen wat kaviaar op toast die door het Filippijns personeel wordt aangereikt; op een gegeven moment gaan ze de benen strekken, komen bij de spiegel, het moment om te vragen: ‘Spiegel spiegel aan de wand, wie is de mooiste van het land?’: en daar wentelt de toverspiegel open en het gouden bed wordt zichtbaar. Wat zal het meisje haar vriendinnen te vertellen hebben!

[p. 101]

Een saillant detail - pardon, iets wat de surrealistische dramatiek van de politie-inval verhoogt - is dat het Filippijnse personeel om deze tijd, acht uur in de morgen, meneer altijd met een macedonia di frutta verraste; het dienstmeisje loopt met het schaaltje wat verdwaasd rond tussen de politiemannen, die nu echt bezig zijn dozen en dozen met belastend materiaal de deur uit te dragen.

De officiële verklaring van Valeria Marina is keurig. Ze vermijdt het woord liefde te noemen, maar ze heeft de hoogste achting voor meneer Cecchi Gori, die van vroeg tot laat aan het werk is. Ze weet niets van de zaak af en hij, denkt ze, evenmin.

Haar pornofoto's laten haar kletsnat zien, in de houding van het nimfje in Kopenhagen, of in een rieten stoel met opgeblazen borsten, terwijl haar geblondeerde haar bij de schedel flink zwart uitgegroeid is. Ze kijkt hier alsof ze klaar zit voor de sprong. Ook dat is natuurlijk de bedoeling, promotie, ze wil de indruk wekken een lellebel te zijn. De kranten noemen haar beleefd een opkomend televisie-sterretje. Maar ze is een lellebel (het enige woord dat hier past).

Dat zie je ook op de foto die de Corriere della Sera siert, het paar is gekiekt op een feestje in een restaurant. Cecchi Gori heeft een wat pafferige lach. Maar zij, ze is zo stomdronken dat ze loenst en een scheve bek trekt. Ze omklemt met haar hele hand de dikke hals van de champagnefles.

Ach, lieve mensen, dit is toch allemaal komedie! Maar het verhaal gaat verder; dat zei ik toch. De Corriere van 22 juli heeft een interview met Valeria. Het blijkt dat ze op de beroemde Pirelli Kalender heeft gestaan. Ze kent hem, zegt ze, al een jaar en een half en ze heeft kennis gemaakt met de familie en de grootste bewondering voor de manier waarop hij zijn mamma aanbidt.

En die spiegel? Dat was gewoon de deur naar de slaapkamer, waar een spiegel voor hangt. Nee, een babaydoll draagt ze nooit. En ze heeft nog een nieuwtje voor de journalisten. Ze wil dolgraag een kind. Vittorio moet dus voortaan oppasen.

En nu het laatste nieuws. Fussen de duinen van Sabaudia direct aan zee, liggen de vakantiehuizen van de filmbonzen, elk met een eigen toegangsweggetje naar het strand. De nieuwe fascistische burgemeester heeft alle hekken en barrières weg laten halen, uit haat tegen al die linkse miljonairs, zodat het gewone publiek nu ook toegang heeft, wat behalve de dagjesmensen nu ook de paperazzi aantrekt, die twaalf uur kunnen blijven loeren tot een van die

[p. 102]

beroemdheden in zijn neus pulkt, of een lelijk gezicht trekt.

Een ‘smack smack’ van Valeria met Vittorio brengt maar 35.000 lire op. Niet veel, denk ik. Misschien omdat ze het liefste zoent als er fotografen in de buurt zijn?

Gelukkig heeft de kantonrechter bepaald dat alle weggetjes weer mogen worden afgesloten.