De Tweede Ronde. Jaargang 23

[p. 94]

Essay

[p. 95]

Gog en Magog
Of: Heeft Allah Mohammed de profeet in het ootje willen nemen?
J.P. Guépin

Na de nederlaag van de anti-kapitalistische krachten in Afghanistan tegen het westers-imperialisme lijkt het of de eindoverwinning van Israël en van de christenen niet lang meer op zich zal laten wachten, zodat de dag des oordeels weldra zal kunnen aanbreken. Maar daar is nog wel wat voor nodig. Daarover zal ik het hebben, over de ‘eindtijd’, en de rol daarin van de aanhangers van Satan, Gog en Magog, en over de westerse wereldveroveraar Alexander de Grote, de illustere voorganger van president Bush.

Ik begin met een tekst van de Oud-Testamentische profeet Ezechiel, die profeteert over de eindoverwinning van de Israëliërs door toedoen van hun God. De ultieme vijand heet Gog, die hier een aanvoerder is uit het land van Magog, maar soms zijn Gog en Magog twee broederlijk satanische legeraanvoerders, of het zijn barbaarse volken uit steppen of woestijnen. Gog zal optrekken tegen Israël, om daar verslagen te worden geheel volgens het plan van de Here HERE:

Gij nu, mensenkind, profeteer tegen Gog en zeg: Zo zegt de Here HERE: zie, Ik zal u, Gog, grootvorst van Mesech en Tubal! Ik zal u komen halen en u voortdrijven, u doen optrekken uit het verre Noorden en brengen op de bergen van Israël. Maar dan zal Ik den boog uit uw linkerhand slaan en de pijlen uit uw rechterhand doen vallen. Op de bergen van Israël zult gij vallen, gij met al uw krijgsbenden en de volken die met u zijn; aan roofvogels, vogels van allerlei gevederte, en aan het gedierte des velds zal Ik u tot voedsel geven; op het open veld zult gij vallen, want Ik heb het gesproken, luidt het woord van den Here HERE. Ik zal vuur werpen in Magog en onder hen die in gerustheid de kustlanden bewonen; en zij zullen weten, dat ik de Here ben. Ik zal mijn heiligen naam bekend maken onder mijn volk Israël; ik zal mijn heiligen naam niet meer laten ontheiligen; en de volken zullen weten, dat Ik de Here ben, heilig in Israël. Zie, het komt, het zal geschieden, luidt het woord van den Here

[p. 96]

Here; dit is de dag, waarvan Ik gesproken heb.

Die eindoverwinning op de krachten van het Kwaad zal dus gevierd worden met een feestmaal voor allerhande gevederte en het gedierte des velds, dat aldus wordt toegesproken:

Tot verzadiging toe zult gij vet eten, tot dronkenschap toe bloed drinken van het slachtoffer dat Ik voor u geslacht heb; ja, gij zult u aan mijn tafel verzadigen, aan paarden en ruiters, aan helden en allerlei krijgslieden, luidt het woord van de Here HERE.

Waarlijk, onheilspellende taal. Ik houd er niet van.

Deze Oud-Testamentische profetie over de eindoverwinning van de joden is terechtgekomen in de Openbaring van Johannes over de eindoverwinning van de christenen, een boek dat aanleiding heeft gegeven tot allerlei geïnspireerde teksten over de eindoverwinning van wie dan ook, niet alleen van christenen, maar ook van fascisten, communisten en mohammedanen.

Uit de Openbaring van Johannes:
En wanneer de duizend jaren voleindigd zijn, zal de satan uit zijn gevangenis worden losgelaten, en hij zal uitgaan om de volkeren aan de vier hoeken der aarde te verleiden, Gog en Magog, om hen tot den oorlog te verzamelen, en hun getal is als het zand der zee. En zij kwamen op over de breedte der aarde en omsingelden de legerplaats der heiligen en de geliefde stad; maar vuur daalde neder uit den hemel en verslond hen, en de duivel, die hen verleidde, werd geworpen in den poel van vuur en zwavel, waar ook het beest en de valse profeet zijn, en zij zullen dag en nacht gepijnigd worden in alle eeuwigheden.

Tot zover de heilige boeken van de joden en de christenen, aan de waarheid waarvan wij niet mogen twijfelen, want als wij één ding voor onwaar houden, wordt binnen de kortste keren alles in de Bijbel onwaar. De naam van de Here Here zij geloofd.

Ik wend mij nu tot de Koran, een geopenbaarde tekst die de Engel Djibriel (= Gabriël) in het hart van de profeet heeft neergezonden als correctie en bevestiging van wat er voordien al was geopenbaard in het Oude of Nieuwe Testament. De Koran is de laatste blijde boodschap, ook al neergedaald vol beloften voor de gelovigen, en vol dreigementen voor de ongelovigen.

[p. 97]

In de 18^e Soera, ‘De Grot’, neergedaald na al-ghaasjija, vertelt Allah eerst het verhaal van de Zevenslapers, dan een gelijkenis over een of twee tuinen, dan een fragment van een verhaal over Mozes die zich de onsterfelijkheid laat ontglippen en met een onhandelbare man meereist, die het toch bij het juiste eind blijkt te hebben. Bedenk dus: in al deze verhalen heeft de Koran het laatste woord. De Zevenslapers, die ook nog een hond bij zich hadden, hebben driehonderd jaar geslapen en nog negen jaar erbij. ‘Zeg: “God weet het best hoe lang het voor hen duurde.” Allah heeft altijd gelijk, want hij weet meer dan de mensen. Dat geldt ook voor het volgende verhaal: hoe Alexander de Grote een dam heeft opgeworpen tegen Gog en Magog.

Alexander, koning van Macedonië, had met zijn Macedoons-Grieks leger, in de vierde eeuw voor Christus het hele Perzische Rijk veroverd, dat zich in het Oosten uitstrekte tot Afghanistan en de Indus, met als gevolg een Griekse stedelijke beschaving, tot aan Indië. Bij Kunduz is een Griekse stad opgegraven compleet met gymnasium en theater; Termez is de naam van de Griekse stad Demetrias.

Alexander was een knaap met gouden lokken die door het hele leger verliefd achterna gezeten werd, als hij tomeloos voor de troepen uitstormde. Hij is 33 jaar oud gestorven. Zijn ongelooflijke maar ware geschiedverhaal heeft meteen al geleid tot de meest fantastische overdrijvingen; eerst in het Grieks en van daaruit in alle talen in het Westen en ook naar het Oosten toe. In het Perzische nationale epos van Firdousi en vooral in een apart aan Iskander gewijd epos (want zo heet hij daar, Iskander is nog steeds een gewone voornaam in Afghanistan) van de dichter Nizani uit 1200, stormt Alexander van West naar Oost, praat met de keizer van China en wordt verliefd op een ondernemend meisje uit diens harem. Overal verslaat hij monsterlijke vijanden, aan de uiterste steppen of wouden van de wereld, waar mensen wonen zonder hoofd, of met zes armen en benen. Maar Alexander is niet alleen de wereldheerser, hij is ook de Wijze, voor wie Sokrates, Plato en Aristoteles boeken met spreuken hebben geschreven. Als hij al het geschapene doorvorst heeft, wendt hij zich tot de oneindige Schepper en wordt profeet, hij bekeert iedereen zonder moeite tot de Waarheid. Dit alles in een Perzisch epos over de westelijke veroveraar van het Perzische Rijk.

Alexander de Grote is dankzij de Alexanderroman ook in de

[p. 98]

Koran terecht gekomen. Daar heet hij ‘de man met de twee horens’, misschien omdat hij Oost en West verenigde. Alexander reist naar de plek van de zonsondergang, die een modderpoel blijkt te zijn, dan naar het land van de zonsopgang, en tenslotte naar een land met mensen die nauwelijks een woord begrijpen. Zij roepen Alexanders steun in tegen Gog en Magog. Alexander laat hen een stuwdam in de vallei opwerpen, die hij met gesmolten koper laat overgieten. En zo bleven Gog en Magog opgesloten. Hoe ze tenslotte toch ontsnapten, zal ik aan het eind van mijn verhaal vertellen.

Eerst wil ik alle twijfel de kop indrukken. Een lezer zou in zijn onwetendheid kunnen denken dat Allah hier op zijn praatstoel zit en Mohammed in het ootje heeft willen nemen met die sprookjes over de plaats waar de zon ondergaat. Maar dat is het hellend vlak! Als je één deel van de Koran voor onwaar houdt, waar houd je dan op. Je kunt wel aan alles gaan twijfelen. Allah weet het allemaal beter, dat zegt hij zelf herhaaldelijk en ook hier. Kijk maar hoe slecht het de westelijke geleerden is vergaan. Zij maken een onderscheid tussen de historische Alexander en de sprookjesheld, tussen Alexandergeschiedenis en Alexanderroman, een onderscheid dat zogenaamd naïeve, onkritische middeleeuwers en dus ook Mohammed ontgaan is.

Wat een westelijke arrogantie! Want wat blijkt tenslotte het resultaat te zijn van die kritische wetenschap? Het hele Oude Testament blijkt verzonnen en het Nieuwe is nauwelijks beter. De kerkgeschiedenis wordt ontmaskerd als een reeks vervalsingen, sprookjes, fabeltjes. Wij ongelovigen staan met lege handen. Laten we dus liever geen ruzie maken met de mohammedanen, en accepteren dat Alexander de Grote Gog en Magog achter een koperen dam heeft tegengehouden.

Hoe zijn ze dan ontsnapt? Ze bleven eeuwenlang voor de dam staan wachten, want elke avond hoorden ze de trompetten van Alexanders leger, die de taptoe bliezen. Tot één van hen een kijkje ging nemen. Er stond niemand aan de andere kant van de dam. Wel hing daar een stel pijpen, waar trompetmuziek uit opklonk als het avondbriesje suisde.

Dit verhaal heb ik nergens kunnen vinden. Het is in mij neergedaald na 11 september.