De Tweede Ronde. Jaargang 23

[p. 58]

Twee gedichten
Nico Weber

De steenweg

Een kar ratelt over de harde koppen.
Het paard laat vijgen vallen, en een kleuter
een ijsje, bomen 't blad, een man een rochel.
De blauwe kinderhoofden in de straat

vervelen zich te pletter bij mooi weer,
maar glanzen in de regen en het licht
als Clare Lennart haar pension verlaat.
Ze loeren onbeschaamd onder haar rokken,

waar in de schaduw iets van roze kleurt.
En fluisteren: hoe jammer is het dat
de dichter die een kamer bij haar huurt
zo mensenschuw is, haast niet buiten komt.

Ze wachten op het tikken van zijn schoenen,
vertellen schuine moppen over hem.
Hun stemmen zijn te horen in de avond.
Ze zingen vieze liedjes in de nacht,

dan zijn ze kaal van geilheid, onder ons.

[p. 59]

Grootvader

Voor Julian en Lena

We liepen in de lentenacht, blauw
waren de velden, wit de koeien, bleek
de manen van de zwarte paarden.

De kinderen zeiden niets meer,
we werden stil, een beetje bang.

Het heuvelpad onder een dak van takken,
we gingen op de tast, bekend met richting en
oneffenheid - de wortels door het steen.

Ze knepen in mijn handen,
ik moest wat zeggen, iets bedenken.

Ze wisten van het einde, dood van Pierlala,
de poppenkast, gordijnen en de duisternis:
‘Ik zal je pakken, nee, je krijgt me niet.’
Een liedje om het donker te bezweren.

‘Dit is een tunnel,’ zong ik,
‘die kun je zelf niet graven.
En verder weg wordt het weer licht.
Ik heb een grootvader gehad, ik
geloof dat hij daar op me wacht.
Niet bang meer zijn, hij doet je niets.
En let maar op.’ -

[p. 60]

 

We gingen verder,

 

het gat van maanlicht tegemoet.

 

 

 

- ‘Je ziet het, hij is weggegaan, voorgoed,

 

en toch, hij kijkt naar ons.’

 

 

 

Ze hebben op de plek die ik hun wees

 

gedag gezegd, nogmaals gegroet.

 

We hebben ook nog omgekeken.

 

 

 

Dat staat in mij getekend.