De Tweede Ronde. Jaargang 23

[p. 57]

Twee gedichten
Marc Tritsmans

Onverantwoorde duik

Je zegt dat dit niet kan. En toch
zweef ik hier in de winterzon, drie
honderd voet, wind die langs
de veren fluit. Dwars door de

rookzuil die loodrecht opklimt
uit de schoorsteen van het huis
waarin ik net nog schreef. Feilloos
beheers ik mijn vleugels, pennen,

ogen waarmee ik die voor het leven
veel te trage muis tussen buigend
gras zie vluchten en niet aarzel
voor de volmaakt onverantwoorde duik.

Bij een afscheid

Een strakke wind. Zo een die je
de adem afsnijdt, alle gedachten
uit je hoofd blaast. Geen tijd meer
om mijn leven aan mij te zien voorbij

gaan. Wel een verlichte woonkamer:
vrouw die met grote ogen vlakbij
de gordijnen sluit. Even lager Wagner
onheilspellend loeiend uit een open

raam. Een hoog gebouw, een lang
afscheid heb ik gekozen. Maar nu
nadert toch de aarde. De enige die
me nog met open armen ontvangt.