De Tweede Ronde. Jaargang 23

[p. 53]

Twee gedichten
Liesbeth Lagemaat

Weduwe van Biscoitos

Zwarte zeilen - zwaar. Haar jurk trekt als een onheilsschip
voorbij. De mannen schrikken op en sluiten zich. Zondag
in Biscoitos. De middag van de arbeiders, het traliewerk

van rimpels op de wangen, bier in groene flesjes, smaragd
het vliegenschild, de toonbank. Een ezel vergeet zich,
gebalk van vilt. Tijd is een krater, verderop. Een bloeiende agave.

Misschien zitten er seconden opgesloten in de ventilator, de
heilige nis, hoog, tegen het plafond, verbergt niets meer dan
een razend circuit: formule 1, de kroon op de week, salve.

De weduwe is gek - ze blaast naar de toeristen, wandelend
tegeltableau. Voor 200 escudo's wijst ze de weg naar de kloof.
Ze slaat met haar staart langs de zoom van haar rok - je ziet het
niet.

[p. 54]

Praya Vitoria, baai

‘Vroeger,’ zei de man, ‘stelde de zee mij meer dan eens gerust,
maar tegenwoordig is haar grafiek onontkoombaar. Het scherpe
stijgen en dalen maakt zelfs de vissers bang: zij varen niet uit
als er storm op komst is. Maar vroeger sliep het kind gewoon,
thuis, in een notedop, zoals kinderen horen te slapen.

Vroeger kon ik nog met gemak schelden op de Spanjaarden
en ik dronk aguardiente uit een schelp. Tegen de muur van de
kroeg hing de mais te drogen en de tweelingbroers lachten samen
achter de toog, ze wisten niet eens dat er valse tanden bestonden.
Schubben van vissen lagen in de nacht uitgestrooid op het water:

maanlicht was nog niet van polaroid.
Maar nu steken er messen uit de zee.’
Op de kade hebben de schippers van de zeiljachten geschreven
dat ze er waren, en wanneer. Er zijn blauwe namen, gele, rode.
De taal is van geen enkel belang: letters die lezen als curven.