De Tweede Ronde. Jaargang 23

[p. 50]

Drie gedichten
Hans Hoenselaars

En passant

In den vreemde bij een openende sluis
hingen drie, vier boeren over water
in hun vrije tijd een zog te inspecteren.

Een vijfde viste. Ik weet, ze hadden zeker
naar mij opgekeken, en wijzend op
het schuim, schoven zij in hun tableau

een stukje in voor mij, als ik maar was
uitgestapt. Dan had ik aan mijn baret
met de hand kordaat salut gezegd; legde

net als zij mijn oksels op de reling, had
met een zuinig mondje iets van truite
gemompeld in mijn beste Frans en een

gerede kans gemaakt te worden ingehaald
als nummer zes. Al snel en later vaker
heb ik overwogen óm te keren, maar toch,

ik had mijn nieuwe vrienden op diezelfde
middag in Coulange-sur-Yonne nooit
voor een tweede keer bereid gevonden.

[p. 51]

Léonie

Ze herinnert zich zijn fraaie hand, de zachte
lussen van vooral de l in gentillesse, mille,
belle, de f in affectueusement en van de achten
die licht helden, wezen naar de rechterkant.
Ze liep de curven regelmatig met haar vinger
na als lepels in een opgeruimde lade, buik
aan rug, als veertjes op een ingeslapen vleugel.
Aanvankelijk was zij zo trots geweest dat hij
haar Léo noemde in plaats van Léonette. Ach,
hij moest wel, zuinig met de te beschrijven
ruimte (voor vier jaar vastgezet in Beieren).
Pas nu de Groote Oorlog over is, nu is ze bang,
dat ze met mondjesmaat naar haar Vincent verlangt.
Ze denkt aan 28 februari '15 toen zijn letters
overeind gekomen waren, en linksom gingen
staan. Huivert voor de hand van sergeant L 18108
tussen haar ontwende knieën in, vannacht.

[p. 52]

Laatste vis

Een vrijdag na de lunch en na het bidden
ging ik voor het eerst op vissen uit

met tuig nog ongebruikt naast Tarvo
op de bodem van de blauwe emmer.

Zelfgekauwde deegjes (met verborgen
haak) daalden traagjes als een raadsel

aan een glazen draag; mijn dobber
speelde op zijn beurt onschuldig weer

op het uitgestrekte water. Mijn hoop
ging met mijn beige brood verloren.

Toen ik bij de korsten kwam zwoer ik
spuwend door twee vingers als een V

dat dit mooi de laatste worp zou wezen.
De voorn scheen klaargelegd. Ik sloeg

hem er ervaren uit, glanzend als een blik
en vet als l'huile d'olives. Iets donkers

in me prevelde van dieven: alle vissen
zijn van God. Het noodlot was ontsteld

door mijn gehoorzaamheid, en heeft het
tot op heden bij die ene vangst gelaten.