De Tweede Ronde. Jaargang 23

[p. 160]

Drie gedichten
Rosario Castellanos^*
(Vertaling Catharina Blaauwendraad)

Oproep aan de eenling

Het is nodig, bij tijden, gezelschap te vinden.
Vriendje kunt niet geboren worden noch sterven
zonder een ander. Het is goed
dat vriendschap het werk ontdoet
van zijn bestraffende gezicht
en de vreugde van dat verboden air van roof.
Hoe kun je alleen zijn op het uur
der completen, waarin de dingen en jij praten en praten,
tot de dageraad?

* Rosario Castellanos werd geboren in Mexico-Stad in 1925, en overleed in Tel Aviv in 1974. Bedreven in alle literaire genres komt haar veelzijdigheid toch vooral in haar poëzie volledig tot uiting. Haar werk wordt beschreven als ‘lyrisch realisme’.

Apelación al solitario

Es necesario, a veces, encontrar compañía.
Amigo, no es posible ni nacer ni morir
sino con otro. Es bueno
que la amistad le quite
al trabajo esa cara de castigo
y a la alegría ese aire ilícito de robo.
¿Cómo podrás estar solo a la hora
completa, en que las cosas y tú hablan y hablan,
hasta el amanecer?

[p. 161]

Lotsbestemming

We doden wat we liefhebben. De rest
is nooit in leven geweest.
Niemand is ons zo nabij. Niemand anders raakt gekwetst
door het vergeten, de afwezigheid, of soms minder.
We doden wat we liefhebben. Laat die verstikking toch stoppen
van het ademen met andermans long!
De lucht is niet toereikend
voor ons beiden. En er is geen grond genoeg
voor lichamen naast elkander
en de dosis hoop is klein
en de pijn valt niet te delen.
De mens is een eenzaamheidsdier,
een hert met een pijl in de flank
dat vlucht terwijl het leegbloedt.
Ah, maar de haat, met zijn slapeloze stelligheid
van glazen pupillen; zijn houding
die rust en dreiging tegelijk is.
Het hert gaat drinken en in het water verschijnt
het spiegelbeeld van een tijger.
Het hert drinkt het water en het beeld. Hij wordt
- alvorens hij verscheurd wordt - medeplichtig, gekluisterd
gelijk aan zijn vijand.
We schenken alleen wat we haten het leven.

Destino

Matamos lo que amamos. Lo demás
no ha estado vivo nunca.
Ninguno está tan cerca. A ningún otro hiere
un olvido, una ausencia, a veces menos.
Matamos lo que amamos. ¡Que cese ya esta asfixia
de respirar con un pulmón ajeno!
El aire no es bastante
para los dos. Y no basta la tierra
para los cuerpos juntos
y la ración de la esperanza es poca
y el dolor no se puede compartir.
El hombre es animal de soledades,
ciervo con una flecha en el ijar
que huye y se desangra.
Ah, pero el odio, su fijeza insomne
de pupilas de vidrio; su actitud
que es a la vez reposo y amenaza.
El ciervo va a beber y en el agua aparece
el reflejo de un tigre.
El ciervo bebe el agua y la imagen. Se vuelve
- antes que lo devoren - (cómplice, fascinado)
igual a su enemigo.
Damos la vida sólo a lo que odiamos.

[p. 162]

Het alledaagse

Voor liefde is er geen hemel, liefste, alleen deze dag;
dit armzalige haar dat uitvalt
wanneer je je voor de spiegel staat te kammen.
Die lange tunnels
die we hijgend en stikkend doorkruisen;
muren zonder ogen,
de holte met de weerklank
van een verborgen en zinloze stem.
Voor liefde is er geen stilstand, liefste. De nacht
wordt niet, als bij toverslag, adembaar.
En als een ster zijn ketenen breekt,
je hem ziet zigzaggen als een gek, ziet verschieten,
zal de greep van de wet daarom nog niet verslappen.
De ontmoeting vindt in het duister plaats. En vermengd met de kus
is de smaak van de tranen.
En in de omhelzing omvat je
de herinnering aan die verweesdheid, aan die dood.

Lo cotidiano

Para el amor no hay cielo, amor, sólo este día;
este cabello triste que-se cae
cuando te estás peinando ante el espejo.
Esos túneles largos
que se atraviesan con jadeo y asfixia,
las paredes sin ojos,
el hueco que resuena
de alguna voz oculta y sin sentido.
Para el amor no hay tregua, amor. La noche
no se vuelve, de pronto, respirable.
Y cuando un astro rompe sus cadenas
y lo ves zigzaguear, loco, y perderse,
no por ello la ley suelta sus garfios.
El encuentro es a oscuras. En el beso se mezcla
el sabor de las lágrimas.
Y en el abrazo ciñes
el recuerdo de aquella orfandad, de aquella muerte.