De Tweede Ronde. Jaargang 23



[pagina 50]
De dame met de hermelijn Mieke Tillema Verf ben je, hermelijn dragende sfinx, verf van Da Vinci. Hij verft je in de zon van Milaan tot eeuwige sneeuwkoningin. De streng, zwart, om je lange nek, het haar zo strak, geen oor te zien dan dat van hermelijn, je hand niet bang voor klauwen, je ogen wijs, voorzichtig krult je mond tot net geen lach. Onaantastbaar voor iedereen was je het lief van Sforza, de Moor genaamd, bij wie je paste als dag bij nacht. Waarom verhuisde je naar de kou van Polen? In Krakau stamp ik sneeuw van mijn zolen, zoek de warmte van een donker café. Een meisje speelt ontroerend onhandig Chopin. De ober schenkt te zoete wijn, brengt brood, wijst het Museum. Ik zie je aan de wand: Je bent van Sforza, van Da Vinci, van alle andere bezoekers, van verf.