De Tweede Ronde. Jaargang 23

[p. 48]

Twee gedichten
Jaap Tempelman

Jaargetijden

Mag ik het oker van je windjek lenen
in de herfst van mei? nu vrucht zich zet
vliegt voorjaar ons voorbij, het sterft zo erg
dat huiverend sneeuw het maaiveld overdekt

Een zomer vol van najaar bloeit vanmorgen
voor het laatst, een noordenwind staat pal
en maakt misbaar, ik kijk al achterom,
de winter wordt het langst bewaard

De sneeuw springt bij je voeten op en stuift
rondom, ik veeg de vlokken van mijn wang
en sta verstomd, je windjek bolt, je holt
met blad en bloesem over dit papier

[p. 49]

Bijna zomer

Mei is het sterfelijkst, nergens
in het jaar daalt zoveel nacht
in bloesems overdag, niets duurt
dan uren zonder wind vandaag,
's avonds fluiten de vogels zachter

Een ogenblik als dit verliest
zich in de herinnering, de geur
van morgens, elke dag begint
het licht zijn laatste jaargetij,
's nachts gaan de bloemen dicht

Op de grens van november kleuren
de kroegen bruin, maar deze mei
blijft met lege handen achter,
geen wijn, noch varken krijsend
naar de slacht, buitenshuis

snellen schaduwen de zomer
tegemoet, diep in de middag
wankelt een oud man, de zon
in zijn rug werpt zijn silhouet
voor zich uit onder de trein