De Tweede Ronde. Jaargang 23

[p. 33]

Twee gedichten
Leo Dooper

[Als ik door de polder fiets, springt onverwijld]

Als ik door de polder fiets, springt onverwijld
een blatend schaap op rood.
Een reiger tussen stronken boerenkool verzucht
dat water in de winter slaapt.
Een spiegel ijs bedekt een voorn die met
besmuikte lach zijn schubben poetst, antivries mengt
door het denken van de vogel.

Als ik wegwerpvlees verzamel voor ondervoede veren
brengt oranje dorpsgenoten in verlegenheid.
De bleke winterzon schijnt op ruggen van vergeten koeien,
zij spreekt het gras toe met verwarmde woorden.
Kaarslicht voor ramen driehoog achter
meet zich met een halogene lamp.

Als ik voor het stadskantoor een bruid ontmoet
champagne schenkend aan onschuldige passanten
begint de dag opnieuw.
Zij wandelt sneller dan haar voeten,
met ingehouden adem schikt zij haar borsten
in een bloemenvaas.
Terwijl een sneeuwklok uit haar kapsel groeit
springt het licht op groen.

[p. 34]

Weerzien

Toen, ploeterend door bouwland, pas geploegd
met voren dieper dan de grond verdragen kan
de man een hand van onbekende oorsprong drukte,
voetafdrukken raapte die hij verloren waande,
huizen tegenkwam waaruit vaag licht naar buiten scheen
en hij, voorheen wonend in een vaas verwelkte
bloemen de wiekslag van een lepelaar in schaduw op
zijn arm bespeurde met slapend tussen veren de maan
die vrije dagen opgenomen had; verschoof de dag
allengs naar later uur.

Toen, waaiend boven rode cornus-albatakken, lindebomen
koelte wuifden naar het oord waar drank en borrelhap
een rouwdienst leidden, een welgedane zestiger de weg vond
naar het graf dat moest bezocht, het zwarte schaap
van een familie groette dat na een maaltijd pruimtabak
een invalidenkar met in het groentevak de kleuren
van de landstreek duwde en zag, hoe kortgerokte meisjes
geen weet van tegenspoed, ontdaan van denken, toeristen
welvoorziene etalages toonden; verscheen de dag opnieuw
in zijn geboortedorp.