De Tweede Ronde. Jaargang 23

[p. 32]

Stremming, IJsselbrug
Bert Boekschoten

Een vogelzwerm hangt bovenstrooms,
mijn trein wacht op de brug.
Waarheen die witte vlucht ook gaat,
mijn vriend keert niet weer terug.

Het water likt het zwart basalt,
de rails zijn zilverlicht.
De vogels zoeken zich een weg,
de nacht beneemt het zicht.

Een dunne maan beschijnt het land;
ik houd mijn adem in.
Daar ruist geluid van verre aan;
een zwanenzang begint.

Wij zijn zo moe, zo stervensmoe -
toch zweven wij nog voort
en speuren naar het dode bos
waar niemand meer ons hoort.

We wachten op de dunne schreeuw,
waarmee de Ander roept.
Het sein, dat ons van vlucht ontslaat
en dat ons rusten doet.

Ik vrees het lot. Ik ken geen doel,
geen machtswoord dat ons leidt.
Ons blijft alleen wat er al was:
het spoor; de stroom; de tijd.