De Tweede Ronde. Jaargang 23

[p. 35]

Vier gedichten
Cécile Evers

Zomer

mildred anne butler r.w.s. (1858-1941)
a lady sketching in a glade

als soms een ongewone zon
de aarde splijt, de witte uren
nauwelijks te verdragen
zijn de dagen tot
lichtgewicht vervallen

het zachte schilderen met
woorden kan pas herbeginnen
met pastelkleurige lippen
onder een parasol van kant
in de grijsgroene schemer
bij een geraakt geweten

het trage klepperen van
duivenvleugels vertoont
het gelijk: het witgloeiend
geluk op de vlucht, is eerst
dan binnen handbereik

[p. 36]

Groninger Museum

wij spraken over
de sprookjesvertellende poef
al wisten we dat
de schatkamertoren van goud
van tevoren geel was geverfd
door lakeien met zuinige monden

maar geen durfde op de stoel
van proust te gaan zitten
waarop men plaatsnemen kan
om te oordelen over
de diepte der oppervlakken,
de uitkomst van de strijd op
leven en dood met de buitenste lijnen,
de naar binnen gekeerde kracht
van het black design, de lots of dots
en de trap die naar onderen leidt

wij riepen alleen: alessandro,
speel met ons, speel met ons

nu moeten wij uit metalen
wegwerpbekers zijn naar wreedheid
zwemende schoonheidsdrank drinken,
dit koudmakend mengsel van
doodsdrift en angst met een snuifje
verwachting in het paesaggio casalingo

wie leidt ons uit het speelhol
van de kaartenkoning, wie maakt
ons los van het huis van mendini?
da dove venire dove andare
rammel niet langer aan deurknoppen vrijheid
de koffer voor de laatste reis is uitgepakt

[p. 37]

Requiem

geluiden schilderen, passend bij
het onbesproken gedrag van wit linnen,
ze in het platte vlak plaatsen
tegen het geruststellend grijs van
de vaste vertellershouding,
ze onderbrengen in dit leven of een ander

de juiste toon treffen, klanken veranderen
in de ambrine tinten van schoolplaten,
ze in het licht zetten van vroeger glas,
traag vloeiend, nauwelijks merkbaar bewegend

hoor het kinderkoor met hem als dirigent
moeiteloos hanteert hij de toverstok,
over zijn lessenaar heen blaast hij
de dochters van roemer visscher adem in
al verroert de vis in sloot en plas geen vin
onder zijn stolp van door de tijd verglaasd water

ook hij raakt niet meer van de kaart die
zijn reisdrift verraadt, zijn verhaal is verstild
tot portret, voorgoed rust zijn mond
in de aangietkleur van het vers

[p. 38]

Liedje van verlangen

in de groene salon vol van zomer
waar zij lang had gewalst met de dode
wiens haar de spaanse griep had doorstaan
zat zij niet langer op rozen
noch schonk zij klare wijn
in geslepen, peerkleurige glazen

zij vertrok - heel alleen liep ze
over de heuvel van zelfrijzend bakmeel
lepelblad viel haar uit de vingers
huislook verpulverde onder haar voeten
hoe beleefd ook het poetskatoen boog
om haar te begroeten

ik zag haar gaan tot zij verdween
in de donkere mond van het monster
in de buik van het lange duister
haar blik haast ondraaglijk helder
van een wit dat het vlees doet verschroeien,
het gerecht in de oven verbrandt

ik, weerloos achtergebleven,
heb de aangeslagen avond gevraagd,
het in de was gezette,
volvette donker, mij met
walnotenbruin te beschutten nu
haar terugkomst steeds schijnt vertraagd