De Tweede Ronde. Jaargang 22



[pagina 62]
Een bruiloftsmaal, maar Liesbeth Lagemaat men verwarre haar, witbepoederd, slagroom- omkranst, een walm van anjelieren met zich torsend, gemeenheden morsend met bronzend oog - nee, men verwarre haar beslist niet met een hobbit. Conisch gevormd, dat wel. En de lippen: trompet- getuit. De schijven van de knie verwijzend naar elkaar. Een Grande Dame, wortelgetrokken uit gezang der leeuweriken, cadans van oerwoudbeesten en een ziel - o! uithuizig papier. Dan preekt zij die blinkende vertelseltjes, de mond een open- gesperde portemonnee. Wijd scharniert het, koper glijdt over koper, rond. Toch: hoedt u, bruidegom. Als in de nanacht riep om rimmel krijst, zij zich tot rag van spinnen spijst en zwijgt. Nooit iets dat nooit - Zij kent, en alleen Zij, het Gulden Vlies.