De Tweede Ronde. Jaargang 22

[p. 106]

Drie gedichten
Karel van Eerd

Beginsel

De staat verdrukt, de wet is logen.
De rijkaard leeft zelfzuchtig voort.

Een eikeltje - men leze Herman Gorter -
was 't socialisme, zaad voor kracht van boom,
klein, doch potente kern van heldendroom
voor zo een classicus en weekendsporter.

Men grinnike, maar vraag' zich af: wat schort er
aan 's dichters beeldspraak? Het ging hem om vroom
geloof in jeugd, die strijdt en autonoom
groeit, bloeit en wint. Zo zei hij, maar dan korter.

Het kwam tot wasdom, rijpte, is vergrijsd,
verburgerlijkt, raakt allengs meer bemiddeld.
Het kiest klassiek voor sport en eigenbaat.

De eik staat stram en handhaaft kras gedeisd
dat men best toe kan met wat minder staat.
Beginsel blijft wat kalmpjes wordt gemiddeld.

[p. 107]

Wijze les

Ze kozen voor het ideaal van lering
maar zijn dat moe, de meester en de juf.
De plee is vies, het klaslokaal riekt muf,
de leraar leeft een leven vol ontbering.

Het onderwijs is één malaise-nering,
wat woede wekt. Maar meester is meest suf
en juf in deeltijd heeft ook minder puf.
Ze dromen van respect en marktwaardering.

Ze staken wel een dagdeel, met de steun
van brave kinders en bezorgde ouders,
wie weet waarvoor, in elk geval meer poen.

Miljard als start! Die moedeloze deun
blijft binnen grenzen van publiek fatsoen.
Belaste ouders zijn de aandeelhouders.

Kardinaal

De heiden snapt niks van de katholieken.
Hij luistert naar hun missen en meer vrooms,
hun kunst geniet hij als iets autonooms,
cultuur, zoals koel marmer van de Grieken.

Hij moet wel kotsen van hun encyclieken,
die over vrouwen, homo's en condooms.
Die over vrede klinken niet zo rooms,
maar bieden geen soelaas voor zwarte zieken.

Dan meldt een Prins der Kerk waar het op staat,
niks nieuws, het ware van zijn oude waarheid.
De heiden reageert alsnog gekwetst.

De heiden wordt weer dupe van zijn haat
en zoekt per krantenstuk de openbaarheid,
meest netjes wel. Maar zwijgen is het netst.