De Tweede Ronde. Jaargang 22

[p. 53]

Zes gedichten
Paul Hermans

Jong nog, moeder, en hard al
naar het rijk der weduwen verwezen.

Het is duister lezen
in andermans boeken, zeg je.

Veelvuldige doden draag jij
met je mee, twee paren ouders,
grootouders, schoonbroers,

tal van zussen, voor altijd
mijn vader.

Je buigt je nu steeds
verder door naar de aarde

als om hen te begroeten
voor de tijden hierna.

Buiten, aan een ronde tafel
zit tante B. geheel in roze

te praten over eens.

Haar elleboog steunt op het blad,
de roesthand houdt zij
flauw gebogen

als krijt er een flamingo
uit haar ingevallen borst.

[p. 54]

 

Zoals zon door loofwerk

 

getemperd, wolkjes van melkglas

 

blaast in een donkere stroom

 

 

 

zo grijst de staar

 

in de ogen van oma.

 

 

 

Zij zit maar en zwijgt

 

alsof niets ertoe doet

 

en het goed is.

 

 

 

Achter haar nevels gaat de iris

 

tekeer soms, blauw als de plaats

 

waar de tijd is gebleven.

In de zee ruist een zee
uit negenendertig,

in de wind waait een geur
uit een jaar zonder naam.

In een zandbed haar lijf
aan het vroeger ontheven,

haar lach in het licht
van nooit meer daarna.

[p. 55]

 

In uitsneden van wit katoen

 

rent nicht E. langs de terrassen.

 

 

 

Zij zweemt naar hooi en zilte oksels,

 

naar zonnen en seringenzeep.

 

 

 

Huilend lacht ze, schreeuwt

 

 

 

Eenden vlogen hedenmiddag over,

 

geluid als stoof daar een godheid

 

 

 

door een piepende draaideur

 

voor altijd voorbij.

Het zachtste bed sluit haast
zijn veren om het uitgemergeld
lichaam van oom G.

Onaangeroerd op witte schaaltjes
rood van aardbei en van kersen

en het stukgesneden geel
van vruchtvlees.

Een jongere man bezoekt nu
zijn dromen, die zich
lichter verzoende

met dat wat op velden
bereid stond te gaan.