De Tweede Ronde. Jaargang 22

[p. 72]

De carminofaag
Arjaan van Nimwegen

In versbegeerte, dichtzin, poëzijzucht, rijmtrek, liederlust
vermaalde hij de letteren en ging te gronde aan die zonde.
Voordat hij ieder meesterdichtwerk voet voor voetje had verslonden
- jam-jam bij elke jambe - was zijn lettervraatzucht niet gesust
De Grieken en de pieken der klassieken, uiteraard een must:
Prometheus werd geketend en door dichterhanden weer ontbonden,
het Paradijs ging wreed verloren maar werd goddank ook hervonden
hij vrat zich door de canon en hij gunde zich geen stanza rust.

Van Gilgamesj tot Goethe en van Tasso tot Corneille,
hij zwolg zich vol met Shakespeare van zijn huig tot aan zijn krent.
Poesjkin als tussendoortje, van Pessoa elk fragment,
de godganse comedie (Ike, Peter en Verwey).
Gargantuesk zwol zijn persoonlijkheid qua vorm en vent
en onverzadigd door de literaire rijstebrij
vergreep hij zich toen aan de vaderlandse bardenbent.

Eerst Komrij. Duizend en nog enige gedichten.
De eeuwen negentien en twintig had hij binnen.
Maar toen besloot hij liever vooraan te beginnen,
en zich naar het menu van Knuvelder te richten.
Van hebban olla uogala tot Hooft z'n Minne,
een uitgelezen maaltijd, maar beslist geen lichte.

[p. 73]

 

Zes delen Vondel, zeven Bilderdijk,

 

alles van Tollens, borden vol met Beets,

 

zelfs Roland Holsts bewerkingen van Yeats,

 

als toetje Bontens, Leopold, Van Eyk

 

en wat Bernlef vertaald heeft uit het Zweeds.

 

 

 

Hij vrat zich vast aan Faverey,

 

en joeg daarop zonder erbarmen

 

heel Patty Scholten door zijn darmen,

 

en toen zijn eigen werk erbij -

 

 

 

ook 't onderhavig carmen,

 

dat hij - zijn eigen maaksel -

 

gelijk een hond zijn braaksel

 

 

 

zijn oververste

 

strot in perste.

 

 

 

Hij berstte.