De Tweede Ronde. Jaargang 22

[p. 55]

Ik vrouw van Gijs
Ed Leeflang

Hij at mijn tijd en mijn gedachten.
Het was hem niet genoeg. Mijn jeugd
vermaalde hij met lange tanden.

Dan moest hij weg en kauwde koe,
het kalf, dat heel paard half,
een schip vol smakeloze rapen.

Zo bleef hij jong en onverzadigd
van al mijn argwaan, van geluk
dat ik bijtijds had ingevroren.

In elk bed kroop hij met de honger
die ook de mijne was en wilde
niet zoveel meer zijn dan geboren.

Nu hij al niets meer is van mij
berooit hij dorpen van hun bomen,
aast op de wolken, jaagt de schapen
naar vetter gras, geesten door winkels
achter volle wagens en vreet voort
aan kusten, sleept de zeeën leeg,
doet niemand kwaad in het bijzonder,
bestuift, graast af, verbrandt
de hoge bergen overschot.
En was, onstilbaar als hij is,
nooit gretiger en nooit gezonder.