De Tweede Ronde. Jaargang 21

[p. 161]

Drie gedichten
Rochl Korn^*
(Vertaling Willy Brill en Peter Verstegen)

O Heer

Zult u misschien, omdat een mensenhart u weert,
o Heer, ontheemd als ik, nu dakloos moeten dwalen?
Gaat u van grens naar grens, gaat u van deur naar deur,
en moet u dat, als ik, met eenzaamheid betalen?

Bij wie, opdat naburig vuur hen niet verteert,
vinden wij nog een toevlucht, Heer, voor onze dromen?
Het Sodomt overal, door 't springtij onzer tranen
kan er zomaar een monster van een zondvloed komen.

Het Sodomt overal, de nacht valt en het schemert,
maar vraag mij niet, o Heer, waarheen de weg zal leiden;
Misschien dat ons vandaag toch nog een woord ontmoet,
een menselijk woord dat oever wordt, of dak en dorpel beide.

* Rochl Korn, (Oost-Galicië 1898 - Montreal 1982), schreef haar eerste gedichten in het Pools, sinds 1919 in het Jiddisch. Bij de inval van de Duitsers in Polen vluchtte zij naar Rusland, daarna naar Zweden. Later emigreerde zij naar Canada. Zij schreef een omvangrijk poëtisch oeuvre.

מײן חאַר

[p. 162]

Over de ondergang

1. De sjoel

De sjoel: vernielde muren, een verdwenen dak,
een donkere waterput, voor wind en regen open,
waarin de maan zich als een emmer neerlaat, om
zich in het hart van haar verwoeste grond te dopen.

Zij put en put uit deze diepe duistere grond
gruwel van ondergang, van wie zijn omgebracht;
en door de stukgeslagen ruiten spookt haar licht,
haar kil, bevroren licht in woordenloze klacht.

Als blinde bedelaars, zo reiken de pilaren
om te ontkomen aan 't geblakerde skelet;
maar naar de sterrendronken hemel wordt hun vlucht
door schimmen, uit de diepte smekende, belet.

אזיף חזרבזת

[p. 163]

2. De stad

Rond de verbrande sjoel een wal van puin en glas,
alsof ze zich verschanst tegen wat troost kan geven;
de nachten zijn er voor de jacht van hond en kat,
de geest van het verbrande woord moet hier nog zweven.

De nieuwe dageraad breekt aan met scheelziend licht,
hij meet de straten op, maakt voor de stad een wade;
zij is met uitgestoken venstergaten blind,
als slaat een dode god zich in die spiegels gade.

Wanneer er zich opeens een hakenkruis vertoont
en door de straten snijdt met wreedheid en vol woede,
gaat ook het laatste beetje daglicht op de loop,
terwijl de stenen wenend hun vers merg uitbloeden.

II די שטאָט