De Tweede Ronde. Jaargang 21

[p. 41]

Drie gedichten
L.F. Rosen

Dubbelportret

Het geschrevene en het ongeschrevene
zijn een ongemakkelijk paar.

Wanneer men het geschrevene probeert,
rijdt het ongeschrevene
er van achteren op aan.
- Boem, ho, wie was hier het eerst?! -

(En omgekeerd.)

Maar hoe luid zij ook elkaar
het eerste geboorterecht betwisten,
dan wel in een dodelijk zwijgen
elkaar de rug hebben toegekeerd,
een innerlijke band kan niet ontkend.
Zoals tussen de broeder en
broedermoordenaar.
Of de vioolkist
en zijn viool.

Want ooit (daar komen de onderlinge
banden weer) vallen zij
samen zoals kist en moordenaar,
en maken eender geluid
zoals broer en viool.

Hoe men het ook wendt of keert,
het ene zonder het andere probeert,
tenslotte tekenen ze voor elkaar.

[p. 42]

Tektonisch

Zijn voeten maken slurpgeluiden in
de waterige sneeuw. Zacht neuriënd
komt hij tot stilstand voor een bord.
Zijn ogen glijden uit over de letters.

Hier is het dan dat het vuur en het ijs
elkaar ontmoeten. Hij probeert zijn oude
gezangen om verzoening af te dwingen.
Zijn maskers kletteren tegen zijn
kuiten. Dan loopt hij de hoge hal

binnen. Een massief blok ijs wrikt zich
los uit de menigte, nadert de Afrikaan,
trekt een wenkbrauw op en ontbloot
een ijstand. Neusgaten vernauwen zich:
Zij zijn de poorten van het noorden.

Maar de Afrikaan laat zich niet
scheiden van zijn maskers.
‘Me sorry man. Me just ein bisschen kalt...’
Dakloze woorden.

Buiten breidt zich het ijs verder uit.
Gletsjers kruien richting Afrika.
Zij snuffelen reeds aan zijn grenzen.

[p. 43]

De klokken

Het vlees en de geest zijn ongelijksoortige
klokken. Hoor ze tikken. Hoor de paukeslagen.

- De klok die ons met zijn galmend slagwerk
naar de concertzalen roept,
en met vinnige, naaldachtige
wijzers ons wijst op boeken en ontdekkingen:
de stormlampen van de geest.

- De klok die ons met zijn tijdbomachtig
getik opwacht op elke straathoek
en met wulps slingerende, vreemd gekartelde
wijzers ons wijst op de vlamachtige
verschijningen van het vlees.

Niets hebben ze gemeen
dan dat ze ons leren klokkijken,
in verwarring brengen
en onophoudelijk tikken.
Onophoudelijk tikken.