De Tweede Ronde. Jaargang 21

[p. 39]

Barbieren
Gustaaf Peek

Behoedzaam laveerde men toen langs het
snijpunt van verkeerd verlangen. De messen
werden opnieuw gekruist, de handen
onwennig na jaren bovengrondse ledigheid

veegden de lustige lokken weg met een kwast
doordrenkt van oude verf (nooit genoeg verf)
oude ogen dwarrelden over de menigte
getooid met beluisde onschuld (scheer de hoer!).

Tot de riem van het eigen onvertrouwen
weer opgehangen werd, de haren
zonder herinnering aan hun hoofden
netjes in een donkergestikte hoek.

Maar de stoel houdt goed zijn warmte vast
de schaar ligt ongeduldig in zijn lade.

Ons rest niets dan het wakkere sluimeren
om na een tijd van enthousiast ontberen
het metaal te hanteren, opgelucht.